Gastblogger Maria
woont in Mexico en is moeder van 2 kinderen. Ze is een keer in Mexico en een keer in Nederland bevallen en het verschil tussen de twee landen is erg groot! Vandaag vertelt ze over beiden bevallingen.
Ik heb het geluk gehad om twee keer en op twee hele verschillende manieren een kind ter wereld te brengen. Behalve dat mijn eerste keer niet gepland was, lag er een oceaan tussen van verschil letterlijk en figuurlijk.
Mijn bevalling in Mexico
Mexico is een van de landen waar meestal een keizersnede de eerste keuze is. Moeders in verwachting weten dus al maanden van tevoren wanneer hun baby geboren wordt.
Emma is in Mexico geboren. Ik was ook de eerste van mijn vriendinnen die een baby kreeg en had daarom geen ervaringen uit kunnen wisselen met een dierbare.
De bevalling van Emma gebeurde binnen 4 uur. Ik had aan mijn gynaecoloog doorgegeven dat ik niet zomaar een keizersnede wilde hebben maar hij vond na 4 uur en weinig ontsluiting het niet meer de moeite waard om onnodig te moeten wachten dus huppakee! een ruggenprik (wat het pijnlijkste was van de hele bevalling) en naar de operatiekamer. Heel diep van binnen vond ik het jammer dat het anders was dan gedacht, maar oké, “ze zeggen dat het toch normaal is om het mes te gebruiken als je jouw baby na een paar uurtjes nog niet uitgeperst hebt!” Dus ik had geen paniek.
Een verloskundige heeft mij Emma laten zien toen zij net uit mijn buik was gehaald en daarna gelijk meegenomen. Ik had haar dus niet eens aangeraakt en was zij mij tijdelijk ontnomen.
Na wat voor mijn gevoel uren lang had geduurd liep de verloskundige eindelijk de kamer in met Emma in haar armen. Emma was al door iemand aangekleed en had de oorbellen in die mijn oma voor haar had gekocht. Tja, het kan schokkend zijn, zo was het voor mij ook maar in Mexico is het normaal om de gaatjes gelijk na de geboorte te schieten omdat ze geloven dat pasgeboren baby’s dat niet voelen, of ik het er mee eens ben of niet, is een ander verhaal. Toen ik Emma net vasthield hoorde ik de verloskundige zeggen: “zij heeft ook al een flesje gehad”. Ik moest huilen.
Na een bevalling hebben alle vrouwen de hormonen in een achtbaan en het is daarom ook normaal om over alles te willen huilen maar dit voelde niet zo fijn, het voelde alsof ik helemaal niet voorbereid was en niets over een bevalling wist, ik dacht dat de moeder de eerste moest zijn die borstvoeding zou moeten geven of samen met papa en mama de kleertjes aan mochten doen.
Ik moest drie dagen in het ziekenhuis blijven. Wout mocht zelfs daar met ons blijven slapen. Als je in een privé ziekenhuis bevalt krijg je ook een privé kamer met een complete badkamer en een slaapbank voor diegene die met de moeder verblijft.
In de nachten nam de verloskundige Emma mee, zodat wij goed konden slapen. Ze kwamen alleen als ik borstvoeding moest geven, dit vond ik erg apart, ik dacht dat de eerste uren belangrijk waren en dat moeder, vader en kind samen moesten zijn om een gezonde band te creëren. Maar daar werd ik verteld dat de eerste nachten erg zwaar zijn dus een volgeladen batterij beter was voor de aankomende tijd als je dan zonder professionele hulp thuis komt zitten. Er was in het ziekenhuis altijd veel aandacht, van de artsen, verloskundigen, familie en vrienden.
Binnen de drie dagen die wij in het ziekenhuis verbleven waren er ongeveer 25 mensen op kraambezoek geweest, allemaal met grote cadeaus, eten, van alles. Ze komen meestal in groepen en blijven daar lang kletsen met andere mensen die ook in jouw kamer op bezoek zijn gekomen. Er hangen ballonnen en veel versiering, het is een klein feestje in jouw kamer van het ziekenhuis. Het is erg gezellig maar als kersverse moeder ben je uitgeput, als een zombie met twee lekkende borsten (want ja, ondanks het Syndroom van Poland, lees het in
mijn vorige blog, kon ik wel borstvoeding geven) en loop je rond met een Albert Einstein kapsel maar ja, gelijk veel bezoek hoort erbij. Na die drie dagen mochten wij eindelijk naar huis…op een roze wolk.
Mijn bevalling in Nederland
Mijn taal was nog niet zo geweldig, dat heeft mij toen wel wat onzekerheden gegeven.
Na de ervaring met Emma, (dat ze niet ingedaald was), hebben ze ons gelijk naar het ziekenhuis laten komen toen mijn vliezen gebroken waren.
Toen wij daar aankwamen hebben ze alleen een paar vragen gesteld, een kamer aangewezen en dan ging de verloskundige er weer vandoor. Daar lag ik dus, met mijn kleding, alleen met wout en niemand die had gecontroleerd of ik al ontsluiting had. “Hoezo laten ze mij hier alleen en komt niemand kijken?, ik ga toch zo bevallen!” Ik heb Wout zo'n 10 keer naar de gang gestuurd om iemand te zoeken die bij mij zou komen en vertellen wat verder? Hij probeerde mij tot rust te manen…”het komt goed, ze weten wat ze doen” Ik was boos!
Ik was ervan op de hoogte dat in Nederland het echt een noodgeval moet zijn om een keizersnede te krijgen. Na alle verhalen van vrouwen die op hun eigen bed bevallen, in de woonkamer of badkamer, wat wij in Mexico erg “wild” vinden, was ik al dankbaar dat ik in een ziekenhuis lag. Ik zou nu wel thuis willen bevallen maar toen vond ik het veel te gek.
Na 18 uur vanaf het moment dat mijn vliezen gebroken waren, was Lucas er. Dit keer moest ik wel persen om hem daarna gelijk vast te houden, zonder kleding, gewoon zo, hoe hij in deze wereld was gekomen. Ik kreeg een handdoek en ik mocht hem zelf schoon maken en op mijn buik en borst laten liggen… wat een ervaring!
Omdat het eind van de middag was hebben ze mij de keuze gegeven om een nachtje te blijven slapen in het ziekenhuis. Ik kreeg een bed in een kamer waar ook andere moeders en pasgeboren baby’s lagen. Dit keer dus niets “privés”, ook het feit dat je tijdens het persen niet alleen een kind maar ook poep uit het andere gat kan laten komen voelde voor de eerste keer dat ik nul privacy had, juist nu staan er meerdere mensen ernaar te kijken terwijl je niet eens weet wat als eerst eruit komt, een drol of een baby. Maar je merkt er niets van, niets is belangrijker behalve het focussen op het persen en jouw baby voor het eerst horen huilen.
Wout mocht deze keer niet in het ziekenhuis blijven slapen maar Lucas mocht wel de hele nacht bij mij zijn. Er was geen bezoek, behalve die van mijn schoonouders die ik als eigen ouders beschouw, ze zijn met de grote zus naar het ziekenhuis gekomen die natuurlijk graag haar broertje wilde zien. Verder was het alleen ons gezin.
Na mijn ervaring met Lucas kreeg ik huilbuien als ik aan de bevalling van Emma terug moest denken. Dat alles zo apart van mij gedaan werd, dat ik niet de eerste was die haar had aangeraakt en gevoed. Ik dacht dat ik de band tussen moeder en kind verstoord had. Ik heb het gelukkig verwerkt en nu weet ik dus dat alles goed is gekomen.
En hè, een bevalling in een grote kamer voor jezelf, met veel aandacht de hele tijd, waar de vader ook 24/7 erbij mag zijn en geen behoefte aan persen is en dus minder kans om aambeien te krijgen bestaat, is ook helemaal niet verkeerd! Het zou nooit perfect zijn maar de manier hoe je jouw ervaring omarmt is wat telt.
*Voor mijn lieve vriendinnen en familieleden die nog in een traject zitten en nog niet gelukt is om een bevallingsverhaal te vertellen. Ik denk aan jullie en hou van jullie.
Liefs, Maria
