Al sinds ik me kan herinneren heb ik een haat-liefde verhouding met de was. Iets meer haat dan liefde, moet ik helaas bekennen...

Het begon al toen ik nog een thuiswonende verwende puber was en op maandagmorgen half 7 de ‘ maandag- wasdag’ door moeders werd ingeluid. Het oorverdovende kabaal van de wasmachine is me tot op de dag van vandaag een doorn in het gehoor.

Tja, en dan ineens ben je zelf mama en verantwoordelijk voor de schone kleren van een, langzaam groeiend gezinnetje. Waar ik begon met af en toe een wasje toe ik nog helemaal alleen woonde en alle tijd had me eindeloos te verdiepen in ‘poeder of vloeibaar, geurparels of natuurazijn, wasnoten met of zonder wasverzachter’, breidde de was zich langzaam uit naar een dagelijkse bezigheid. In een huishouden met hond, twee (regelmatig bedplassende) jongens en een sportieve man draait de machine inmiddels dagelijks. Mijn zorgvuldigheid is daarbij helaas ook gedaald tot een minimum niveau. Wasverzachter is natuurazijn geworden, lekker goedkoop. Zelf wasmiddel maken; ik geef toe, daar te lui voor... Dus we wassen met wat toevallig bulk in de aanbieding is. Mijn, ooit zo zorgvuldig bij elkaar vergaarde assortiment wasmiddelen voor kleur, wit, wol, sport en zwarte kleding heeft plaats gemaakt voor een weinig sexy voordeelpak. Dagelijks rond de klok van 6 gaat de machine aan en neem ik me voor het apparaat (en daarmee mijzelf) de volgende dag een dagje vrij te gunnen. Maar hoe hard ik het ons allen ook gun, de volgende dag ligt er weer een kind in de modder te rollen (want in plassen stampen; hoe leuk is dàt!) of de hond eet iets van straat en kotst vrolijk het kleedje onder. Altijd weer een excuus voor een wasje en tja, als die machine toch draait nemen we gelijk maar weer alles wat los- en vast zit mee. 

Het levert, eerlijk is eerlijk, af en toe heel wat gebrom en gemopper. Toch realiseer ik me dat, met baby 3 op komst, de wasmachine niet minder zal draaien en er dus toch echt iets meer liefde nodig is om het gezellig te houden tussen ons ...

En ja hoor, want ondanks mijn haat jegens was en wasmachines is het ook heus een vorm van puur geluk. Ik bedoel: wat is nu heerlijker dan is avonds in een frisgewassen bedje te kruipen. Wat is er zaliger dan, helemaal zen in de rust van de avond een fijne podcast op te zetten of toe te geven aan je quilty pleasure op Netflix en, helemaal alleen de was op te vouwen? 

Maar dan is er nog iets. Iets wat me raakt. Het zijn de beelden die zich in de loop der tijd met kleine weerhaakjes in mijn ziel hebben gehaakt. Beelden van kindjes met blote voetjes in de sneeuw. Beelden van kindjes met veel te dunne kleertjes in een koude nacht op een kleedje op het asfalt. Ik denk aan alle kindjes die ik ontmoette met kleertjes die vuil, te klein, te groot of te koud zijn. En ik schaam me. Ik schaam me voor onze overdaad en mijn gebrom daarover. Ik zie een stapel shirtjes in de kast. Dagelijks kiest mijn zoon uit een paar setjes welke hij vandaag aan wil maar school. Is een broek een beetje nat; geen probleem, we pakken ‘gewoon’ een nieuwe. Wat een luxe. Helemaal nu ik de kleertjes van de baby inmiddels fris gewassen in de kast heb. Het kleine wezentje is nog diep verborgen, nog geheim. Het heeft nog niks gepresteerd, is nog door niemand gezien en toch... hij heeft nu al het geluk te komen op een plek waar zijn kledingkastje is gevuld. Wat een zegen! En die kleertjes.... ach.. ik draai nog maar een wasje en realiseer me dat zelfs dat niet zo vanzelfsprekend is. En zie... hier groeit mijn liefde voor ‘ de was’. Zou het ooit nog wat worden tussen ons?