Het is zondag en we hebben ons plekje in de kerk weer gevonden. Normaal gesproken is het halen van de dienst van 10.00 uur een ware race tegen de klok. Op het aller laatste moment gedoe over te strakke broeken, kriebelsokken of ander leed. Maar… vandaag liep alles op rolletjes. Keurig gewassen en geschoren zitten we tien minuten voor aanvang van de dienst te wachten op de dingen die komen gaan. Tien minuten. TIEN minuten ja…! Om mij heen hoor ik het geroezemoes die hoort bij een ‘kerk in opstart’ Een microfoon wordt getest, een instrument gestemd, enthousiaste begroetingen heen en weer, kussentjes worden doorgegeven en ‘de man van licht en geluid’ is druk aan het regelen. Terwijl ik alles met een half oog in mij op neem, draait mijn brein op volle toeren. Ik bedoel, tien hele minuten te vroeg! Hoe houd ik drie energieke mannetjes tien hele minuten lang in het gareel? Langzaam stroomt de kerk vol en iedere begroeting beantwoord ik met een dappere glimlach. Niks aan de hand hoor… Alles onder controle hier! Terwijl het zweet me langzamerhand uitbreekt, probeer ik af en toe mijn meest strenge blik uit. Het is een soort mime met aan de ene kant mijn ‘niks aan de hand- glimlach’ en anderzijds mijn ‘en je houdt je gedeisd- blik’.  

Maar gelukkig… hulp uit onverwachte hoek. Een van de kinderen komt naar ons toe en geeft mijn drie mannen een uiterst vrolijk verpakt cellofaantje met daarin een notitieboekje en een pen. Een lief tekstje op de voorkant. Mooi! Ik pak deze afleiding met beide handen aan en terwijl ik het geschenk samen met de mannen uiterst zorgvuldig wil bestuderen, iets wil roepen over ‘thuis open maken’, is ‘mijn’ moment al voorbij. Rats- rats. Papier eraf. Nog net op tijd kan ik iets zeggen van ‘wat leuk dat je naam erop staat!’. Ik ben blij dat de dienst nog niet is begonnen en het gekraak van het papier en cellofaan geen afbreuk doet aan gewijde stiltes. ‘Go with the flow’ is het motto van deze mama, dus oké. Papier is eraf, cadeau is niet bestudeerd maar direct in gebruik. ‘Ga dan maar iets moois tekenen’, zeg ik en ja hoor… ik krijg gehoor. Een zucht van toch enige opluchting ontglipt me en eindelijk heb ik de tijd om iets meer ontspannen naar mijn jongste spruit in zijn wagentje te kijken. Gelukkig is Ruben met zijn 10 maanden nog best onder de indruk van al wat om hem heen gebeurd en rustig neemt hij alles in zich op. Voorbeeldig mannetje. Heb je geen kind aan… Niet zolang zijn krentenbol nog niet op is tenminste… 

 

Ik neem even rustig de tijd om een en ander in me op te nemen en te constateren dat de tien bonusminuten bijna voorbij zijn. De dienst gaat beginnen. Een van mijn mannen heeft het tekenen voor gezien gehouden en is druk aan het rommelen in mijn tas, waarschijnlijk op zoek naar iets eetbaars. Hij is tenminste stil en omdat de dienst begint laat ik hem begaan. Ik probeer mijn aandacht te richten op de mededelingen die worden gedaan. Het zijn dingen over de bestemming van het collectegeld, over de coronamaatregelen en het verzoek om buiten je koffie op te drinken na de dienst. We zoeken mensen voor allerlei taken, er zijn gemeenteleden in het ziekenhuis opgenomen, of er juist uit ontslagen. Ik krijg een flinke hoek van rechts en daar zit oudste zoon trots te wezen op zijn net getekende kunstwerk. Triomfantelijk gaat het notitieboekje omhoog en indien mogelijk verschiet ik van kleur. Een blad vol piemels! In een reflex wil ik het boekje naar beneden trekken, maar ik heb nog net de tegenwoordigheid van geest om dit ‘pedagogisch’ aan te pakken. Geeft de minste kans op gedoe. ‘Tjonge, wat heb je getekend kerel?’ Twee onschuldige puppy ogen kijken me aan. ‘Paddenstoelen’. Ach ja, natuurlijk! Ineens zie ik de humor van het moment en krijg een zeer ongepaste en voor mijn jongens onbegrijpelijke lachbui. Nee, ik lach niet om die ziekenhuisopnames uit de mededelingen en nee, ik vind het ook echt triest dat er te weinig mensen zijn voor alle taken in de kerk en ja, ik wil echt buiten mijn koffie drinken en nee dat is niet grappig en ondertussen tekent mijn zoon piemel paddenstoelen en heb ik het te kwaad met mijn ongepast geproest. ‘Waarom lach je, mama?’ ‘Geen idee jongen, kom, ik schrijf je naam wel even op je tekening’. Ik krijg het notitieboek vol piemel paddenstoelen en voel me heilig en hypocriet tegelijk wanneer ik niet zijn naam, maar ‘paddenstoel’ op het papier schrijf. Gewoon. Voor de zekerheid. En omdat alles wat je aandacht geeft alleen maar groeit blijft het wat mij betreft hierbij. En zo zitten we o zo braaf op een rijtje in de kerk. De een met z’n paddenstoelen, de ander vol overgave te kauwen op een krentenbol en de laatste op zoek naar lekkernijen. En mama… Mama is dankbaar voor het moment en de gewijde chaos. We zitten er tenminste…