Ik werd dus opgenomen met een postpartum psychose. Het was een vrijwillige opname, wat ik wel goed vond klinken. Al snel kwam ik er toch achter dat ik wel op een gesloten afdeling zat, wat inhield dat ik er niet af kon. De eerste tijd had ik daar totaal geen behoefte aan. Ik had een eigen kamer en kreeg (slaap)medicatie. Tijs lag op de babykamer met vier andere kindjes. Op vaste tijden ging ik naar hem toe om de fles te geven, borstvoeding was geen optie, hem in bad te doen of te spelen en knuffelen. Er was altijd een verpleegkundige aanwezig die mee keek en hielp. In het begin deed de verpleging de late avond- en nachtvoedingen, er moest goed geslapen worden door mij. Daar was ik heel blij mee in het begin, ik was echt heel erg moe… Het was ook wel fijn dat ik nog niet de hele dag bij Tijs was, det was echt te vermoeiend voor me.

De rest van de dag waren er vaste programmaonderdelen op de afdeling, zo was er creatieve therapie wat ik altijd wel leuk vond. Er werd babymassage gedaan en andere activiteiten met je baby. Er werd dagelijks buiten gewandeld met de kinderwagens. De draagzak en -doek die ik in de zwangerschap had gekocht, kon ik fysiek echt nog niet aan. Ik schrijf er nu heel normaal over, maar dit alles beleefde ik nog een hele tijd in psychotische toestand. Ik had het idee dat ik nog steeds getest werd en in ‘Wie is de mol zat’. De verpleging liep in gewone kleding en dit vond ik erg verwarrend, ik had het idee dat ik steeds iedereen in de gaten moest houden. Ze liepen met piepers en die gingen heel vaak af. Ik vroeg me af of het allemaal wel klopte. Soms gingen ze zeer massaal af en dan renden ze de afdeling af, erg verwarrend, het voelde voor mij onveilig. Later begreep ik dat er dan op een andere afdeling iemand door het lint ging en ze moesten helpen. :( 

Hoe helderder ik weer werd in mijn hoofd, hoe onveiliger ik me begon te voelen. Ik zat daar toch met een stel mensen waar het ook niet goed mee ging. Er was een vrouw die regelmatig de isoleercel in moest. In mijn naïviteit had ik eerst echt niet door det er zo’n cel aanwezig was op de afdeling… Daarna was ik nog even bang dat ik er zelf in moest, wat me vreselijk leek. Hoefde ik niet bang voor te zijn, volgens de verpleging.

Na een tijdje was het zover dat ik alle voedingen zelf gaf aan Tijs. We mochten ook samen voor het eerst een middagje op verlof naar huis. Gek, maar ook wel fijn! Ik weet nog wel een dat ik een beetje op mijn kop kreeg toen ik terug kwam, dat we in de stad waren gewandeld. Veel te druk! :) We woonden toen in de stad! Daarna volgden er ook hele dagen en nachtjes verlof, zo werd er langzaam toe gewerkt naar weer naar huis gaan.  

Op vrijdag 11 mei was het dan eindelijk zo ver, Tijs is op maandag 6 februari geboren, hij ws dus ruim 3 maanden. We mochten naar huis! Toen begon het echte wennen aan elkaar pas echt, ons gezinnetje kon beginnen. Ik heb al die tijd in het ziekenhuis wel geweten dat Tijs mijn zoontje was, maar zo voelde het vaak niet. Ik heb me lang schuldig gevoeld over de eerste 3 maanden, maar het is gegaan zoals het gegaan is. Al die tijd zijn er lieve mensen geweest die voor hem gezorgd hebben, als ik er zelf niet (toe in staat) was. Ik ben wel heel blij dat wij voor de geboorte van Tijs al besloten hadden dat ik thuisblijfmoeder zou worden en ik die ‘gemiste’ eerste drie maanden dubbel en dwars in heb kunnen halen. Onze band is dan ook heel goed!

Toen Tijs een jaar of 2 was en alles goed liep, begon het toch wel te kriebelen voor een tweede kindje. We wilden niet dat Tijs alleen zou blijven en ik hoopte een normale kraamtijd en eerste maanden met een kindje mee te mogen maken. In het Erasmus MC hadden ze al laten weten dat ik altijd daar onder controle kon komen bij een nieuwe zwangerschap. We vonden het allebei natuurlijk wel spannend om het nog een keertje aan te gaan, na de ervaring na de geboorte van Tijs. We besloten er gewoon voor te gaan en we konden ons dan ook al snel melden in het Erasmus. Hier werd ik scherp in de gaten gehouden. Ik slikte lithium (stemmingsstabilisator) en het ging allemaal hartstikke goed. Met ruim 38 weken zwangerschap wilden ze toch wel gaan inleiden, waar ik absoluut niet blij mee was. Gelukkig ging het wel wat vlotter dan bij Tijs en hadden we op 2 mei 2015 onze prachtige dochter Sara in onze armen.

Van te voren was afgesproken dat ik een klinische kraambed zou krijgen. Dat hield in dat ik 5 dagen en nachten op de kraamafdeling opgenomen zou blijven met Sara. De nachten was Sara bij de verpleging, zodat ik kon slapen. Ik had een eigen kamer, we konden heerlijk, rustig wennen. Er is nooit ook maar iets aan de hand geweest op het gebied van een nieuwe psychose. Ik ben heel blij dat we deze stap hebben durven nemen, het heeft zoveel goed gemaakt van de eerste keer! <3 

De reden dat ik hier over schrijf, is het feit dat er zo weinig bekend is over postpartum psychoses. Een postpartum depressie kennen mensen meestal wel, maar dit overkomt ook 1 op de 1000 vrouwen in Nederland.