Een derde miskraam (Deel 3)

Doortjes Blog

Titel dia

Schrijf uw onderschrift hier

Knop

Een derde miskraam (deel 3)

Vandaag vertelt gastblogger Clair over haar derde miskraam. Dit is het derde (en gelukkig) laatste deel van dit verdrietige verhaal. Ik (Doortje) heb heb verhaal met tranen gelezen en dat is ook precies waarom wij dit delen. Een miskraam is niet "niks", het is niet minder erg als je al een kindje hebt, het is verdrietig, het doet pijn en het taboe proberen wij te doorbreken. Vergeet niet om ook deel 1 en deel 2 te lezen;

Ik werd opgenomen en Sander moest naar huis. Rond half vier ‘s nachts begon ik pijn in mm buik te krijgen en werd het bloedverlies meer. Alsof het zo moest zijn en ik voelde dat ik op een veilige plek was, begon ik weeën te krijgen. Rond half zes in de ochtend werd de pijn zo erg dat er een gynaecoloog kwam kijken. Ze wilden even wachten met het geven van pijnstilling, omdat dit het natuurlijke proces kon tegenhouden.

Ondertussen had ik Sander uit zijn bed gebeld en hij kwam eraan. Twee uur later was er nog geen verandering en ik kreeg pijnstilling, alleen dit hielp helemaal niks. Aan het eind van de ochtend kreeg ik dan toch een spuit met morfine, het kon nog even duren voor ik geholpen zou worden. Ik ben totaal geen fan van medicijnen en twijfel al over een paracetamol, maar dit kwam als geroepen. Ik was natuurlijk al vanaf middernacht nuchter, dus het sloeg lekker aan. Het zorgde er ook voor dat ik me niet meer zo druk kon maken om de narcose.

We moesten even wachten, maar om vier uur ‘s middags was het dan zo ver. Sander mocht meelopen tot de lift en vanaf daar moest ik zonder hem verder... Mijn hartslag maakte overuren, wat was ik bang. Ik moest veel huilen, maar iedereen was heel lief en zorgde goed voor me.

In de OK maakte ik kennis met de gynaecoloog die de curettage zou uitvoeren en de verpleegkundigen. De gynaecoloog vroeg of ze goed begreep dat dit al de derde miskraam was en gaf mij het advies om dit keer toch het onderzoek uit te laten voeren. Ze hadden al plakkertjes op mijn borst geplakt, dus mijn hartslag was door de hele kamer te horen. Ik moest even rustig worden, zei een verpleegkundige. Nou dat zat er niet meer in mevrouw, wen maar aan het geluid...

Ik vroeg nog of het kindje voor onderzoek werd opgestuurd. Dit was niet het geval, er zou niks meer van overblijven na de curettage. Wow oké, wat een vreselijk idee.. Wat ik heel naar vond was dat ik, voor ik in slaap viel, een kapje over mijn neus en mond kreeg. De verpleegkundige deed het kapje tot twee keer toe verkeerd over mijn neus, waardoor ik niet goed adem kon halen. De tweede keer viel ik al bijna in slaap en kon ik met mijn hand wuiven en gebaren dat ze mijn kapje eens een keer goed moest doen. Wat was dit irritant! Ik wilde roepen dat ze moest opletten, maar ik viel in slaap..

En ineens was het klaar. Ik viel huilend in slaap en ik werd huilend wakker. De verpleegkundige zag dat ik huilend wakker werd en kwam gelijk naar me toe. Ze vroeg of alles goed ging. Het eerste wat ik vroeg was hoe lang het geduurd heeft. Waarom ik dat wilde weten? Vast iets van controle houden denk ik, mezelf kennende. “Acht minuten,” was haar antwoord. In acht minuten tijd was ons kindje dat wij dertien weken lang mochten zien groeien letterlijk weggezogen. Dat idee... Ik wilde er niet aan denken. Ik voelde me leeg, zo intens verdrietig en alleen.

Ik wilde het liefst meteen naar Sander toe. De verpleegkundige had ondertussen in anderhalf uur tijd al drie keer gebeld naar de afdeling om me te halen. Ik lag op de afdeling chirurgie, waar het op dat moment druk was. Na bijna twee uur werd ik eindelijk gehaald.

De verpleegster die steeds voor mij belde was zo lief om haar ongenoegen te uiten en verwoorde precies hoe ik me voelde op dat moment. Al snapte ik echt wel dat het heel druk was hoor, maar het voelde toch fijn dat iemand voor mij opkwam. "Er ligt hier een mevrouw, die zojuist een ingreep heeft had gehad waar ze niet om gevraagd heeft. Ze heeft twee uur lang liggen huilen en zij wil niets liever dan bij haar man zijn op dit moment”. Ze gaven aan dat ze het snapten, maar dat het heel druk was geweest. Eigenlijk zouden ze Sander bellen als het klaar was, maar dat hadden ze ook niet gedaan. Die was in alle staten geweest en had zich al van alles in zijn hoofd gehaald. Het zou toch zo gebeurd zijn?

Gelukkig werden we kort erna weer met elkaar herenigd en mocht ik na geplast en gegeten te hebben weer naar huis. Het enige wat ik wilde was slapen, zodat ik de dag erna onze lieve Luuk weer in mijn armen kon sluiten.

Ik wil jullie volgende week graag vertellen hoe het na de curettage met ons is vergaan.