12 dagen breien (de bevalling staat voor de deur!)

Blog Layout

Doortjes Blog

Titel dia

Schrijf uw onderschrift hier

Knop

12 dagen breien (de bevalling staat voor de deur!)

Gastblogger Megan gaat bijna bevallen, zo spannend! Vandaag vertelt ze hoe ze die laatste spannende dagen doorkomt....

Het is vrijdagavond en ik verdrink in mijn nieuwe hobby. Geen flitsende, spannende, hippe hobby, maar een hobby waarbij je toch eerder een plaatje in je hoofd maakt van een oma in een schommelstoel dan van een meid van 22.

Hoewel die schommelstoel er trouwens wel degelijk is. Breien. Ik, met mijn ernstige perfectionisme, ben begonnen aan breien. Waar ik de eerste paar dagen continue opnieuw begon omdat ik geen enkele steek wilde laten vallen besloot ik bij de 20e poging na 2 dagen toch om verder te gaan met mijn werkje en de paar losse steken te laten en daar later wat op te bedenken. Dus hier zit ik dan, 22 jaar, hoogzwanger in mijn XXL Winnie the Pooh trui, schommelstoel en al, The Voice of Holland op de achtergrond, mijn Koningsblauwe breiwerkje te breien voor de kleine.

Wat het wordt? Geen idee. Het begon als een deken, toen besloot ik dat het toch een sjaal werd en nu twijfel ik of dat ik die sjaal waar kan maken of dat het toch een doekje wordt. Word ik nu in plaats van de oma die lelijke kerstruien breit de moeder die breit voor haar kind? Moet ik profiteren van het feit dat hij straks nog klein is en mij niet kan uitlachen omdat het zo lelijk is? Waarom breien? Omdat haken in is en ik eigenlijk daarmee wilde beginnen, maar mijn moeder mij toen breinaalden voor kerst gaf en dit veel makkelijker bleek te zijn.

En het ergste? Ik vind het nog leuk ook. Of zijn mijn hormonen met mij aan de haal gegaan? Nog 12 dagen. Ik tel ze af. 12 dagen en dan ga ik naar het ziekenhuis om een ballon in mij te plaatsen. Dit omdat ik ingeleid word vanwege psychische problemen waarmee ik het tot de 40 weken niet zou volhouden. 12 dagen. Ik kan ze letterlijk afstrepen. In tegenstelling tot andere vrouwen heb ik een datum waarop mijn kindje ingeleid gaat worden, namelijk over 13 dagen, en zal hij er 95% zeker ook die dag ter wereld komen. Bizar hoe het besef er nog steeds niet is dat ik straks moeder ben.

Natuurlijk ben ik ergens wel al 8 maanden lang moeder van jou, maar straks pas echt. Het besef dat er straks echt vanuit een eicel een kindje is ontstaan en ook daadwerkelijk in mijn armen gaat liggen… Hoe dan!? Probeer ik mijn angsten weg te breien wellicht? De spanning waardoor ik ’s avonds niet slapen kan? 36 weken en 4 dagen zwanger. Elke ochtend met spierpijn mijn bed uit klimmen. Mijn sokken en schoenen niet meer aan kunnen trekken. Mij verplaatsen van bed naar bank en van bank naar bed omdat ik te lui en moe ben nog iets anders te doen. En 100x opnieuw mijn baby’s vluchttas inpakken omdat ik er niet over uit kan welke babysetjes ik nou mee wil naar het ziekenhuis. Jouw kleertjes gewassen kleine, mama’s geur op al jouw knuffels.

Nog even een paar keer naar je hartje luisteren voordat jij er bent. Wat moet ik nou? Ik voel mij enthousiast dat je er straks bent, maar ook verdrietig alsof ik straks iets kwijt ben. Ik heb zo genoten van het zwanger zijn en tegelijkertijd niet genoeg. Mag ik even huilen omdat ik weet dat je straks niet meer mijn geheimpje bent? Dat je schopjes straks niet meer voelbaar zijn en mijn buik niet meer zal groeien? Zwangerschap, ik geniet de laatste dagen volop van je, dat beloof ik. Breiend en al. Ik zal elk schopje koesteren en nog duizend keer naar je ongedragen kleertjes in de kast staren. Ik zal voor je zingen terwijl ik mijn buik streel en mij nog voor probeer te stellen hoe je eruit zal komen te zien.

Zwangerschap ik ga je missen, blijf nog even 13 daagjes bij mij.