Weer zwanger na 3 miskramen; uitslag van de NIPT test en het geslacht!

Blog Layout

Doortjes Blog

Titel dia

Schrijf uw onderschrift hier

Knop

Weer zwanger na 3 miskramen; uitslag van de NIPT test en het geslacht!

Vorige keer vertelde gastblogger Clair over hun bezoek aan de gynaecoloog! Vandaag gaat het verhaal verder; Ze krijgen de uitslag van de NIPT test en weten het geslacht van de baby al! Lees je mee?!

Vorige week eindigde ik bij het NIPT consult de dag na kerst. De week erop, donderdag twee januari stond de termijn echo gepland. Iets dat voor ons wel even een dingetje was. De vorige keer was dat immers geen prettige ervaring.

Al gauw zagen we het kindje lekker bewegen en het was gegroeid! De gynaecoloog keek o.a. naar het hartje, de hersentjes en we zagen al vingertjes aan de handjes! Wauw, wat prachtig. Het lipje leek gesloten (voor wat er op dat moment gezien kon worden) en het ruggengraatje zag er mooi uit. De nekplooi was goedgekeurd, dus goed nieuws!

Twaalf weken en vier dagen, iets verder dan we dachten, maar de uitgerekende datum (15-7-20) werd niet meer aangepast. Ze nemen namelijk de echo die het meest dichtbij de tien weken ligt als uitgangspunt. Allemaal prima, alles wat vorige keer niet goed leek zag er nu wel goed uit! En ook hoorden wij voor het eerst het hartje. Onze gynaecoloog legde uit dat het laten horen van het hartje teveel energie kost voor de twaalf weken, dus dit was een heel mooi moment. Ook even dubbel, omdat het laatste hartje dat wij hoorden van het kindje is geweest dat wij nooit hebben leren kennen. Maar het was mooi en gaf ons een warm gevoel!

Opgelucht gingen wij weer naar huis, wat fijn! Ik had gehoopt dat ik na deze echo het knopje kon omzetten en mij euforisch zou voelen. Ik merkte nog wel dat mijn gevoel wat verstopt bleef. Ik durfde mij, ondanks de goede berichten, toch niet helemaal te laten gaan. Wel begon ik weer met zumba, op een lager tempo natuurlijk, dat durfde ik weer op te pakken. Ik weet dat sporten geen miskraam kan veroorzaken, maar ik vond het toch spannend. Tijdens Luuk had ik alleen op het eind gezwommen en moest ik na de bevalling echt van ver komen qua conditie. Dat wilde ik nu absoluut niet meer! Tijdens de miskramen was ik wel door blijven sporten en dat ging wel mis. Dus in mijn hoofd klopte dat even niet en ik wilde toch maar wachten tot na een goede termijnecho. Totaal niet logisch, maar voor mij werkte het.

Woensdag acht januari kregen wij het telefoontje van de verloskundige met het nieuws dat er geen afwijkingen zijn gevonden vanuit de NIPT! Wat geweldig! Ook al kan er bij de 20-weken echo nog genoeg naar voren komen, dit moesten we echt even vieren. We durfden het aan om Luuk in te lichten, wat ik ook een hele stap vond. We wilden niet dat Luuk het van iemand anders zou horen, omdat steeds meer mensen het wisten en mijn buik nauwelijks te verbergen was. Luuk vroeg op de dag van de test of er een baby in mijn buik zat en die vraag is nog geregeld langsgekomen. Elke keer moesten wij zeggen dat het niet zo was, we wilden hem het liefst zo lang mogelijk beschermen. Luuk reageerde zo lief, hij vond het geweldig. Zijn eerste reactie was: “mama, ik denk dat deze nieuwe baby wél geboren kan worden. Ik weet het zeker!” Elke dag geeft hij kusjes op mijn buik en ook is hij bezorgd of ik de baby er niet uit poep of spuug haha! “Mama, let je wel op dat de baby in de buik blijft zitten” hihi. Hij zei ook dat hij al wist dat ik een baby in mijn buik had, omdat zijn hersentjes dat zeiden. Een kind heeft zoveel meer door dan je denkt!

Een week later mochten we weer voor controle, op dat moment 14 weken, en de baby was in orde. De nekplooi en andere ‘onderdelen’ werden bekeken en het zag er goed uit. Toen ik Luuk vertelde dat het goed ging met de baby bij de babydokter vroeg hij heel verrast of de baby dan echt eruit zou komen in de zomer? Moet je nagaan wat er in hem omgaat en dat hij daar toch ook mee bezig is. Natuurlijk kan je hem dat niet beloven, want ook na alle goede echo’s kan er nog genoeg mis gaan. Daarom krijg ik er soms buikpijn van dat Luuk het weet. Het moet op een gegeven moment natuurlijk wel, maar ik wil hem gewoon geen verdriet doen en het liefst afschermen ervoor. Maar goed, het hoort bij het leven en ik vind ook dat je een kind niet voor de gek hoeft te houden. Gek zijn ze namelijk niet! Een combinatie van hormonen en moedergevoelens denken we dan maar.

Nu alles er goed uit zag, de volgende stap. Het geslacht… Ja.. Daar gingen we nu dan over nadenken. Willen we dat weten of niet? Bij Luuk wisten we het niet en dat vond ik zo ontzettend bijzonder. Het liefst zou ik het nu ook niet willen weten, maar Sander wil het heel graag. En eerlijk gezegd wil ik door al onze nare ervaringen zoveel mogelijk weten. Soort van controle houden.. Ik wil weten wat er in mijn buik zit. Punt. En ik denk ook dat het goed is voor mijn zwangerschapsplezier. Ik voel me lichamelijk prima, maar voor het geestelijke deel leek het ons een goed idee. Om je toch meer te hechten en het gevoel binnen te laten komen.

We besloten om een geslachtsecho te laten doen bij de verloskundigepraktijk waar wij bij alle zwangerschappen zijn geweest. Een ontspannen afspraak, in plaats van de spanning die ik elke keer had in het ziekenhuis. Nu met een leuke reden naar de echo en voor Luuk zijn beleving leek het ons ook heel prettig. Deze echo hebben wij eind januari gehad, met 16 weken. Het kindje lag heerlijk op zijn buik te slapen, maar de verloskundige zag al gelijk iets ‘hangen’ haha! Je kunt het al raden, er zit een jongetje in mijn buik. Als alles goed mag gaan, dan krijgt Luuk ergens rond juli een broertje.

Het idee voelt nog heel onwerkelijk… Ik durf het vooral ook nog niet helemaal te geloven. Is ons dit dan toch gegund? Ga ik dan toch een plaatje in mijn hoofd krijgen van een gezin bestaande uit 4 personen?

Als jullie het leuk vinden kunnen jullie de komende tijd meelezen over deze zwangerschap!