Toen ze ongeveer anderhalf was, gunde ik onze oudste dochter Linde het contact met andere kinderen. Ik probeerde daarom regelmatig af te spreken met vriendinnen met kinderen. Linde werd er zo blij van als ze andere kinderen zag, dat we op een gegeven moment dachten dat het leuk voor haar zou zijn naar een peuterspeelzaal/kinderdagverblijf te gaan. Onze voorkeur ging uit naar een dagdeel opvang, omdat Linde geen makkelijke slaper was. Daarover schreef ik al in mijn blog 'Slaap kindje, ga nou slapen'. Bij ons in de buurt was een kinderdagverblijf waar ook twee halve dagen werden aangeboden.

Bij het kennismaken op het kinderdagverblijf was Linde dolenthousiast. Ze maakte direct contact met de andere kinderen en de leidster. We dachten dat het helemaal goed zou komen als we Linde aan zouden melden, dus dat deden we.

De eerste keer dat ze ging, verliep best goed. Geen gehuil bij het afscheid nemen en ze had zich best goed vermaakt. Achteraf was ze wel wat overprikkeld, waardoor ze weer slechter sliep (dat is bij haar altijd onze graadmeter).

De tweede ochtend verliep minder soepel. Na ongeveer anderhalf uur werd ik gebeld of ik haar wilde ophalen, omdat ze heel erg verdrietig was. Het lukte niet meer om haar te troosten. Ik trof een hoopje ellende aan, bijna hyperventilerend van het huilen. Dat voelde zo naar! De dagen erna klampte ze zich extreem aan mij vast en zei telkens: 'Mama niet weg.'

We wilden niet zomaar opgeven, dus ging ze de week erna weer. Wederom werd ik vrij snel gebeld dat Linde erg overstuur was. Ik ben, in overleg met de leidsters, een tijdje daar gebleven tot Linde rustig werd en ging spelen. Ik wilde haar laten ervaren dat het daar prettig kon zijn en dat er geen reden was tot paniek. Zo lang ik in de buurt was, vermaakte ze zich goed. Haar verdriet was over en ze leek het naar haar zin te hebben. Toch stond ze alweer heel hard te huilen, toen ik even (aangekondigd) naar het toilet ging... Helaas ging het de keer daarna weer niet van een leien dakje.

Inmiddels leek Linde de hele week last te hebben van die ene ochtend in de week dat ze naar de kinderopvang ging. Ze sliep heel slecht, terwijl het daarvoor eindelijk beter ging, ze wilde constant dichtbij ons zijn en had het steeds over dat wij niet weg mochten gaan.

Het was niet het geschikte moment voor Linde om naar de opvang te gaan. Ze reageerde er zo heftig op. Wij hadden voor het kinderdagverblijf gekozen, omdat we dachten dat het leuk en fijn voor haar zou zijn. Zo bleek het niet te zijn, dus hakten we de knoop door en besloten niet door te zetten of drammen en Linde weer af te melden.

Niet veel later werd Lindes zusje geboren en kwam COVID-19 om de hoek kijken. Omdat er geen noodzaak was voor opvang, besloten we op dat moment niet nogmaals een poging te doen.

Afgelopen april is Linde drie geworden. Een tijdje geleden hebben we haar aangemeld bij een peuterspeelzaal. Daar is het toch anders georganiseerd dan bij een kinderdagverblijf en inmiddels dachten we dat ze er nu wel echt aan toe was. Het leek ons ook een goede voorbereiding op de basisschool - de overgang van niets naar een kleuterklas is toch vrij heftig en de peuterspeelzaal is een mooie tussenstap.

Ik heb geprobeerd Linde voor te bereiden door haar erover te vertellen en filmpjes op te zoeken, zodat ze zich er een voorstelling van kon maken. Dat lukte aardig.

Het ene moment zei ze dat het haar leuk leek en het andere moment zei ze dat ze moest huilen als wij dan weg zouden gaan. Ook al is de ervaring met de kinderopvang meer dan een jaar geleden, ze herinnert zich er nog van alles van. Helaas overheersen daarbij vooral haar negatieve associaties. Ik vind het zo verbazingwekkend hoeveel ze er nog van weet!

Gelukkig mochten we komen kennismaken bij de peuterspeelzaal. Linde begon meteen te spelen en zag mij nauwelijks nog staan. De leidsters namen alle tijd en Linde had het heel erg naar haar zin. Uiteindelijk wilde ze helemaal niet meer weg. Dat was een fijn uitgangspunt voor haar officiële start daar.

Toen de dag was aangebroken dat ze dan echt ging beginnen, vond het ze spengend (ken je de serie 'Casper en Emma' al?). ;)

Toch liep ze na een stevige omhelzing dapper naar binnen met haar knuffel en zwaaide ze me samen met de juf uit. Halverwege de ochtend werd ik even gebeld voor een update. Linde zong vrolijk liedjes (dat kon ik op de achtergrond ook horen) en speelde doktertje met haar nieuwe vrienden, waarbij zij de dokter was. Dat klink helemaal als Linde.

Ze vroegen wel of ik haar wat eerder wilde halen, omdat het toch de eerste keer was. Toen ik daar aankwam, speelden de kinderen buiten. Linde liep me straal voorbij en kwam even later zeggen dat ze nog niet naar huis wilde. Gelukkig was het lekker weer, dus heb ik op een bankje gewacht, terwijl ik leuk even kon kijken hoe de kinderen aan het spelen waren. Het was zo fijn te merken dat Linde zich op haar gemak voelde!

Ze is er nu echt aan toe. Ze begrijpt nu veel beter dat we haar echt weer op komen halen. Ze kan haar gevoelens veel beter verwoorden. Dat helpt allemaal.

Als Linde nu iemand vertelt over de peuterspeelzaal, zegt ze: 'Mama ging weg, maar ik hoefde helemaal niet te huilen!' Blijkbaar is dat (in haar hoofd) de grootste overwinning.

Het is een volgende stap. Een beetje loslaten. Dat hoort bij opvoeden, hè...

Iemand vroeg me van de week of ik het moeilijk vond toen Linde op de peuterspeelzaal was. Dat vond ik eigenlijk helemaal niet. Het idee en gevoel dat ze het daar naar haar zin heeft, zorgt ervoor dat het juist goed voelt. Ook ben ik ervan overtuigd dat het goed is voor haar ontwikkeling, dat helpt vast ook.

Mijn moeder vertelde dat ze het wel even lastig vond toen ik de eerste keren naar de peuterspeelzaal ging. Zij had geen ander kind meer thuis, omdat ik enig kind ben. Ze liep een beetje met haar ziel onder haar arm, vertelde ze.

Het scheelt vast dat ik nog een dreumes heb rondlopen die me wel bezig houdt. Ik kan me wel voorstellen dat het lastig/gek kan zijn als ze bijvoorbeeld allebei naar school gaan over een paar jaar. Dat moment dat je voor het eerst overdag geen kinderen rond hebt lopen. Ik geniet er nu juist zo ontzettend van veel tijd met mijn dochters te besteden, dus ik ben blij dat het stapje voor stapje gaat en dat voor alles een tijd komt!

Ik schrijf tweewekelijks blogs op Doortjesblog over mijn ervaringen met het opgroeien als enig kind, maar ook over het opvoeden van mijn énige meisjes.

Je kunt me ook vinden op Instagram @enig_kind en Facebook. Op mijn eigen site deel ik ook blogs - www.enigkind.com.

Leuk als je meeleest en je ervaringen deelt! imme@enigkind.com