Om aan de kinderen een stukje van mijn eigen cultuur te mogen geven vind ik een geschenk. Dat ze van een andere manier van leven zouden kunnen leren en zien hoe het ook “anders” kan, wilden wij graag. En dan ook een sterkere band opbouwen met de familie aan de andere kant van de oceaan was samen met de andere factoren, een reden waarom wij een emigratie wilden overwegen. 

Voor Wout, mijn man, begon het idee steeds realistischer te worden, ik merkte dat ik meer tijd nodig had om na te denken. Maar toen Wout te horen kreeg dat hij zelfs met een baan zou mogen starten in Mexico, was de kogel door de kerk! De puzzel begon dus een vorm te krijgen en er waren allemaal signalen voor ons om het door te zetten. Op een avond zaten Wout en ik samen, wij zouden alles voor de laatste keer op papier gaan zetten en een definitieve beslissing nemen. Wij hadden toen inmiddels minstens 5 maanden serieuze bedenktijd achter de rug, waarin wij veel informatie hadden verzameld, en zelfs naar een coach zijn geweest om erover te praten. 

Aan het einde van die avond hebben wij geproost,” wij gaan emigreren!” 

Toen wij het aan de kinderen vertelden was Emma 9 jaar en Lucas bijna 7. Tijdens onze bedenktijd hebben wij het er vaak indirect met de kinderen over gehad. Wij wilden graag weten wat ze van zo'n grote stap vonden. Na mijn ervaring, vind ik nu zeer belangrijk dat je de kinderen stap voor stap voorbereidt, dat ze een bepaald beeld en idee hebben over hoe het zou kunnen zijn. 

Ondanks wij met tijd van tevoren de kinderen een stukje over de situatie hadden voorbereid, barstte Emma in tranen toen wij het definitief vertelden …zij wilde opa en oma niet missen. Het duurde een paar dagen totdat de kinderen over de leuke dingen in Mexico konden denken en vooral het feit dat ze de andere familie nu voor een langere periode zouden kunnen zien, vonden ze leuk!

-Betrek de kinderen zo veel mogelijk in de voorbereidingen. Met het inpakken, eigen spullen uitsorteren, samen naar de kringloop om spulletjes weg te brengen, etc 

- Geef ruimte om afscheid te nemen van personen maar ook van spullen die achterblijven en dierbaar zijn voor hen.

- Praat veel, heel veel over hoe het eruit zal zien, wat gaat gebeuren, alles wat ze kunnen verwachten en luister ook goed naar wat ze willen vertellen en vragen. 

- Geef heel veel rust. Het is al een drukke en stressvolle periode dus probeer zo veel mogelijk een rustige sfeer te creëren. 

- Maak herinneringen met de vrienden en vriendinnen, geloof me, op het moment dat ze afscheid gaan nemen van de vrienden en van de school is heel hard. 

Ondanks ik vaak afscheid heb moeten nemen, went het niet. De momenten op het vliegveld worden niet makkelijker. Hoe ouder je wordt hoe moeilijker. En zo gaat het dus ook met de kinderen. 

Emma en Lucas wisten heel goed waar ze aan toe waren op de laatste dag van school. Ze hebben een feestje gehad en het was allemaal gezellig, tot het moment dat ze “dag” moesten zeggen.  

Wij weten nog heel goed dat wij op het schoolplein stonden, wij zouden precies op die avond vertrekken en mensen kwamen naar ons toe om afscheid te nemen. Ik heb mijn best gedaan om niet te janken dus ik heb weinig gezegd. Toen kwamen de kinderen uit de klas, nu voor de laatste keer. Ze hadden de handen vol dus wij kwamen gelijk naar hen toe om ze te helpen. Er stonden een paar moeders en kinderen om Emma en Lucas heen, ze hadden allemaal kaartjes, fotoboeken en tekeningen mee. Mijn hart begon in stukjes te breken. Sommige kinderen stonden daar te huilen, hard te huilen! Het deed zoveel pijn dat ik op dat moment begon te twijfelen of wij de goede keuze hadden genomen. Wout en ik hebben het niet vol gehouden en barstten ook in tranen. 

Toen wij weer alleen waren, hebben wij erover gepraat. Het is normaal om het moeilijk te hebben en alle gevoelens mag je gewoon hebben en uiten. Onze kinderen wisten ook heel goed wat het betekent om iemand ver weg te hebben en te moeten missen. 

Daarom denk ik dat het wel uitmaakt welke leeftijd de kinderen hebben om zo'n proces moeilijker of makkelijker te “overleven”. Hoe ouder ze zijn hoe moeilijker het kan zijn. 

Op Schiphol, om opa en oma en de lieve grote broer te moeten knuffelen en dag te moeten zeggen was hard. Maar tegelijkertijd stapten wij daarna in het vliegtuig vol verwachtingen en blijdschap. Wij wisten dat wij ooit terug naar Nederland zouden gaan met een paar koffers vol avonturen, liefde en ervaringen vanuit de andere kant van de wereld. 

Liefs, Maria 

Wil je Maria volgen in Mexico, dan kan dat via Instagram!