Vorige week vertelde ik over de positieve test en hoe verward we ons voelden. En ik zou mezelf niet zijn als ik niet obsessief ging testen. De testen liepen op, dat gaf een soort van hoop (al zegt dat natuurlijk niets over het verdere verloop). 

Ik belde het ziekenhuis om een afspraak in te plannen bij de gynaecoloog die de nazorg heeft gedaan na de laatste miskraam, omdat we ons prettig bij hem voelden. Een heel duidelijke man met veel kennis die er geen doekjes om windt en zegt waar het op staat. Dat is precies wat wij nodig hadden na de laatste miskraam. We wilden geen valse hoop en elke twijfel horen. 

Het kostte nog de nodige moeite om een vroege afspraak te krijgen, wat wel de afspraak was met ‘onze’ gynaecoloog. We zouden gelijk na de positieve test bellen en hij zou ons door die eerste drie maanden heen slepen. De mevrouw aan de telefoon had mijn dossier niet gelezen en bleef maar benoemen dat ze voor de zeven weken geen echo maakten en dat ik eerst een verwijzing nodig had. Ze wilde mij inplannen voor de intake-straat met zeven weken. Ik snapte haar zeker weten, want je kunt vaak nog niet veel zien voor die tijd. En zij moet aan de voorkant natuurlijk bepalen wie wel en niet in aanmerking komen voor een vroege afspraak, gezien de drukke agenda van de gynaecoloog. Maar doordat mijn eerste miskraam een zwangerschap onbekende locatie is geweest, wilden wij zeker weten dat er iets in de baarmoeder zat en dat dat eerst bekeken werd. 

Een verwijzing was in mijn geval niet nodig, omdat ik een medische aantekening heb door alle miskramen. Na op mijn strepen gestaan te hebben, bekeek ze mijn dossier en kwam ze tot de conclusie dat ik inderdaad een vroege afspraak mocht. Op 19 november hadden we de eerste afspraak, wat spannend. “Eerst kijken, dan praten” is het motto van deze gynaecoloog en dat is heel fijn! Omdat de test nog maar twee weken geleden was, hadden wij niet verwacht een hartje te zien. We dachten ongeveer eind vijf weken te zijn, maar niets was minder waar. Het kindje werd geschat op zes weken en we zagen een beginnend hartje kloppen. Tegen alle verwachtingen in. Dit zag er al hoopvol uit, bij de laatste miskraam liepen we eigenlijk steeds een paar dagen achter bij elke echo. 

Een kleine week later stond de afspraak bij de intake-straat, die mochten we laten staan zodat we dan weer een extra echo hadden. Dit houdt in dat je eerst een echo laat maken, dan naar de verloskundige van het ziekenhuis gaat en daarna naar een gynaecoloog. Het zit allemaal in dezelfde gang, vandaar dat ze het ‘straat’ noemen. De echoscopist was dezelfde mevrouw die wij bij de termijnecho hadden toen we werden doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik voelde me nóg nerveuzer en alles kwam weer even naar boven. Ik voelde me echt niet prettig, omdat die herinnering heel veel losmaakt. Even herpakken en verstand op nul. Ze herkende ons nog en we hadden het er even over. Het was een prettig gesprek, dus dat zorgde voor een fijne sfeer. Ik ging liggen en daar zagen we ons kindje, mét een goed kloppend hartje. Zes weken en zes dagen oud. Precies meegegroeid! Dat was een opluchting! 

De volgende afspraak met de gynaecoloog zou anderhalve week later op vijf december zijn. Omdat ik op maandag twee december wat bruinverlies had, mocht ik iets eerder komen. Het was niet veel, maar reden genoeg om toch onzeker te worden. Gelukkig zagen we meteen het hartje en was het kindje weer meegegroeid zoals het zou moeten. Acht weken! Er was wat vocht op de echo te zien, dus mogelijk zou er meer kunnen komen. Ik hoefde me dus geen zorgen te maken. Het kindje zag eruit hoe het eruit hoorde te zien op dat moment, dus we konden weer met goede moed verder. 

De afspraak erop was alweer op donderdag 19 december, zo prettig om steeds bevestiging te krijgen. Ik merkte dat ik echt toe leefde naar die momenten. Het waren korte stukjes, dus dat was goed te overbruggen. En zelfs dan merkte ik dat ik na een tijdje toch weer onzeker werd. Ik kon mijn angsten redelijk goed onderdrukken, maar de gedachte dat het kindje steeds groter werd en ‘wat nou als het weer een miskraam wordt’ schoot af en toe door mijn hoofd. Ik probeerde niet verder te denken, want dan zou ik de paniek weer voelen. 

Tijdens de afspraak zagen we dat het kindje weer op schema lag, iets wat ons toch bezig hield gezien de vorige keer. De baby werd geschat op tien weken en één dag, dus we waren natuurlijk hartstikke opgelucht! We bespraken de mogelijkheid om onderzoek te doen naar mogelijke afwijkingen in de vorm van de NIPT. Dit werd ons wel aangeraden, ondanks dat er niks uit het chromosomen onderzoek is gekomen. We hadden toch een iets grotere kans. 

De dag na kerst hadden we een consult met de verloskundige en dit was dezelfde mevrouw die Luuk heeft gehaald. Wat leuk! Ze herkende ons nog (het zou gek zijn als ze me niet zou herkennen na hoe ik mij misdragen had) en ik weet nog dat ik haar aanpak ontzettend prettig vond. Ik kan mezelf tijdens zorgen en paniek nog al eens verliezen en heb iemand nodig die mij met beide benen op de grond zet en heel duidelijk is. Dat was zij zeker. Met de gynaecoloog hadden wij afgesproken dat ik om en om naar hem en naar een verloskundige in het ziekenhuis zou gaan. 

Ik besprak met haar dat ik die afspraken dan graag bij haar zou hebben en dat was prima. Een goede match met beide artsen en ik voel me daar veilig bij. Ze moest even snel een echo maken, om te kijken of het hartje klopt. Heel cru gezegd, ze moeten weten dat je kindje nog leeft voordat ze zo’n kostbaar onderzoek gaan uitvoeren. Het was een hele korte echo, maar lang genoeg om het hartje te zien en daarnaast stuiterde de baby op en neer. Heerlijk! Ik had al het idee dat ik iets van beweging voelde en dat kon dus zeker kloppen. Ik liet meteen na het consult bloedprikken en daarna was het wachten geblazen!....