Ik ben dus nooit echt bang geweest... maar dat veranderde wel toen ik kinderen kreeg. Mijn meest angstige momenten hebben allemaal met de kinderen te maken. De eerste keer was toen we met familie waren en iedereen dacht dat de ander op zou letten. Thijs was "opeens" weg en we stonden letterlijk naast een drukke weg onze bagage uit te pakken. De paniek brak uit en hoewel we hem binnen een minuut terug hadden gevonden, duurde die minuut voor mijn gevoel uren...

Met kinderen volgen de angstige momenten zich soms sneller op... bijvoorbeeld toen 1 van de meiden vlak na de geboorte niet goed ademde en met spoed mee moest met de kinderarts in de couveuse. Of die keer dat we de ambulance moesten bellen en ik met een levenloze baby in mijn armen stond. De sirene hoorden we al van ver aankomen, maar het duurde zo lang! Achteraf bleek ze een ALTE te hebben gehad (heb je kleine kinderen, google dan maar niet...) het is het meest angstige wat ik heb meegemaakt.

En natuurlijk zit ik niet trillend in een hoekje en sta ik er ook niet iedere dag bij stil, maar de angst hoort er nu bij. Als de kinderen gaan logeren vraag ik mij af of ze wel lekker slapen en als ze zelf ergens heen gaan, dan denk ik aan alle erge dingen die kunnen gebeuren. Natuurlijk is de kans klein, maar er gebeuren vreselijke dingen. Als ik lees dat een kindje is verongelukt in het verkeer, verdronken is of als enige een ongeluk overleeft, dan krijg ik buikpijn.

Als ik bedenk dat ik zelf ziek kan worden en mijn kinderen op jonge leeftijd moet achterlaten of wij verongelukken, wat dan? Het zijn enge dingen waar je zeker niet dagelijks bij stil staat, maar die, in mijn ervaring wel regelmatig door je hoofd schieten als je eenmaal kinderen hebt.

Dus... yep! Ik ben nu iedere dag wel bang, maar ook iedere dag enorm dankbaar voor alles wat ons niet gebeurt. Ik begrijp mijn ouders nu volledig en ik kijk niet uit naar de momenten dat mijn kinderen gaan stappen, stage lopen of naar het buitenland vertrekken om de wereld te ontdekken... ik gun ze alles, ik gun ze de wereld, maar wel het liefst vlakbij mij, haha! We gaan alles meemaken en ik zal zeker nog heel wat slapeloze nachten mee gaan maken, maar als ik ze maar kan blijven knuffelen, als ik ze mag bedanken voor alles als ik zelf oud en versleten ben en het mijn tijd is om te gaan en als ze maar hun leven leven en genieten zoveel het kan, zonder zelf de angst te voelen... dat doen moeders wel, dat is onze taak en ik doe het met liefde.