Gastblogger Bertina
deelt vandaag een blog over de speeltuin... waar het koud en toch ook hartstikke gezellig was ;) Lees je mee?!
Het is donderdagmiddag. Zoals inmiddels gewoonlijk zijn de kinderen niet naar school. Op de automatische piloot leven we verder, vullen onze dagen met speeltuinen en allerhande ander kinderplezier. Intussen heb ik weinig besef meer over het waarom de kinderen thuis zijn. Was het corona lockdown, was het een ‘gewone’ voorjaarsvakantie, is het vandaag soms zaterdag, of waren ze ziek? Enfin, ik leg me neer bij het feit dat de kinderen (al heel lang) thuis zijn en maak er net als ieder ander het beste van.
Zoals vandaag. Vandaag was mama een dagje vrij en ik besloot mijzelf van m’n beste kant te laten zien; we gaan naar de speeltuin. Eerlijk is eerlijk, niet mijn eerste keuze, maar goed. Blije kids, tevreden mama.
Met de tram zijn we speciaal een speeltuin gegaan die we nog niet heel goed kennen. Het is er groot, veilig en de kindertjes kunnen hun gang gaan. Na wat aanmoediging, een liefdevol schopje onder de kont en een uitdagende glijbaan zijn ze weg. Ze gaan hun eigen gang. En dan begint het…
Daar sta ik dan. Alleen. Ben ik niet gewend. Moet ik het zien als een soort ‘tijd voor mezelf’? Moet ik niet mee spelen met de kinderen zoals enkele sportieve enthousiaste mama’s doen? (valt me op dat deze mama’s meestal 1 kind hebben en doet me denken aan mijn speeltuinavonturen met de oudste). Maar hé, ik heb er gewoon helemaal geen zin in om door te nauwe poortjes te kruipen, net te doen of ik lenig ben op een voor mij veel te hoog klimrek of als een aangeklede aap met of zonder kind onder de arm van de glijbaan te sjezen. Nee. Ik ben mama en moe. Ik realiseer me dat ik eigenlijk al een poosje niet goed slaap. Ik realiseer me dat ik speeltuinen eigenlijk maar niks vind en ik realiseer me dat ik nog geen boodschappen in huis heb om vanavond iets te regelen. Kortom… ineens teveel tijd om na te denken. Iewat verloren loop ik wat rondjes om het klimrek heen. Af en toe een bemoedigende kreet naar een kind. ‘Goed zo! Ga maar! Kan je wel!’
Maar bah, zand en stenen in m’n schoenen. Waarom heb ik eigenlijk m’n winterjas niet aan gedaan? Ik krijg het koud. Hoopvol kijk ik op m’n horloge. Maar helaas… nog maar een kwartier voorbij.
En ja, natuurlijk kijk ik naar mijn (en andermans) kindertjes. En ja, natuurlijk geniet ik van blije koppies, rooie wangen en gezonde buitenlucht. Maar hé, honderd keer helpen hetzelfde trapje op te gaan wordt wat eentonig en echt, als je je benen heen en weer wiebelt gaat die schommel ook zonder mama wel omhoog.
Rondkijkend zie ik verschillende soorten ouders. Mama’s die elke ‘mijlpaal’ op foto vastleggen. ‘Klaasje op de glijbaan, Klaasje in het zand, Klaasje kan al klimmen…’ Ik bedenk me schuldbewust dat de laatste foto die ik van baby Ruben heb genomen van anderhalve week geleden is. ’t Is alweer een heel ander kind… Bemoedigd door deze gedachte probeer ook ik wat flitsende plaatjes te schieten van mijn twee spelende boys, maar ’t lukt niet. Ze staan niet stil en gaan te snel. Wat ondefinieerbare strepen als resultaat. Dan heb je ook de strenge mama’s. Daar ben ik altijd een beetje bang voor. Ze hebben de kinders goed onder de duim, en staan als een soort opzichter daar waar hun kinderen zijn. ‘Niet in de plas, aan de goede kant de glijbaan op, lief zijn voor dat andere kindje’. Hun kroost worden vol goede raad het leven in gestuurd. Weten precies de grens. Oei… snel speuren mijn ogen de speeltuin door. Mijn oudste bevind zich ver buiten mijn bereik… geen idee of hij wel netjes via de trap de glijbaan op klimt, geen ondoordachte capriolen uithaalt en of hij wel poeslief voor alle andere kindjes is… Als het niet goed gaat hoor ik het wel, toch?! Al snel zie ik hem ergens met wat kameraden rond scharrelen en ik geef hem bewust mijn vertrouwen. Je bent al vijf, kerel. Je weet wel ongeveer wat wel en niet mag en als je een foutje maakt gaan we er samen van leren. En zo zoeken we samen struikelend naar die gulden middenweg tussen regels, grenzen en loslaten en zelf leren.
En dan zijn er nog de opa’s en oma’s. Die zijn het leukst. Met een gelukzalige glimlach hoppen ze achter hun watervlugge kinderkroost aan. Met oeverloos geduld corrigeren ze vriendelijk en vertellen wel 1000 keer dat zand eten niet lekker is. Opa’s lopen heen en weer met ijsjes en allerhande lekkers en oma’s zijn in de weer met doekjes en servetjes in een poging de kinders nog enigszins toonbaar te houden voordat ze weer ‘ingeleverd’ worden. Lief.
En dan schrik ik. Help… hoewel ik soms droom van een speeltuinloos bestaan, lijkt in de realiteit de kans vrij groot aanwezig dat ook ik ooit met een glimlach van oor tot oor achter de mini’s ren. Dus mama… de speeltuin… wen er maar aan.
Intussen ben ik koud van kruin tot tenen en neem een dapper besluit. Ik gooi alle bezwaren van me af en ga lekker mee doen. Rennen. Met de jongens. En dan beloof ik mezelf een cappuccino bij het kleine kraampje aan het begin. Met een grote denkwolk vol heerlijk geurende cappuccino stel ik een potje tikkertje voor aan de jongens. Raak! We hebben plezier. We vergeten iedereen om ons heen en we genieten van elkaar. Langzaamaan verdwijnt de cappuccino en maakt de zwaarmoedigheid plaats voor een glimlach. Dus toch. Koude tenen worden langzaam warm en ook vanbinnen komt het vuurtje weer terug. Na een klein poosje komt het verlangen naar een geurig kopje koffie toch weer bovendrijven en afgaand op eigen genot neem ik de kinderen dan maar mee voor een ijsje. Vooruit…
Bij de kraam blijkt dat meneer helemaal geen koffie verkoopt. Weg illusie. Dan vieren we deze koude middag maar met chocolade ijs. De kindjes zijn in mum van tijd weer klaar voor een tweede ronde. Mama niet. Mama zinkt neer op een bankje. Langzaamaan merk ik dat de kou weer ingang krijgt. Ik krijg spijt van mijn ijs, stop de handen diep in de zakken. En zo, met een ijskoud lijf maar een warm hart kijk ik nog een keer de speeltuin rond. En ik voel het… er komt weer een blogje aan. Een blogje over de speeltuin. Alstublieft.
Enne… ben jij nou zo’n mama met duizend speeltuin foto’s op je telefoon? Ben jij dolgelukkig met elke stap je jouw koter zet… Blijven doen hè! Super leuk voor later!
Of geef je liever duidelijk de kaders aan, blijf je vooral dicht in de buurt en houd je de boel graag goed in de gaten? Doen! Geef jouw kindjes naast je liefde vooral mee wat jij belangrijk vind!
Enne… bent u zo’n enthousiaste opa of oma..? Bedankt voor alles!
