Die dinsdagavond om 19.00 meldden we ons op de afdeling van het ziekenhuis voor het inleiden. Na een CTG, bloedprikken en bloeddrukmeten was ik aan de beurt voor het plaatsen van een ballonnetje. Mijn baarmoedermond was nog stug en gesloten, maar ze kregen het ballonnetje geplaatst. Die moest er voor zorgen dat er activiteit zou gaan ontstaan en ontsluiting. Bij voldoende ontsluiting kunnen ze de vliezen breken en heeft een infuus met weeën-opwekkers het meeste effect.

Ik was mijn spullen aan het installeren op de kamer, toen een verpleegkundige kwam zeggen dat er een meneer naar mij vroeg. De vader van mijn pubers was met ze naar het ziekenhuis gekomen, want ze hadden even een knuffel van Mama nodig. Daar in de gang hebben we staan praten en knuffelen. Hun zorgen waren zo groot geweest, iets wat ik door de telefoon niet had ingeschat. Het enige wat werkt op zo'n moment is eigenwijs zijn en je kinderen even naar hun moeder brengen.

Vlak daarna ging Marco ook naar huis en ik kreeg een slaapmiddel. Later hoorde ik dat hij in de hal van het ziekenhuis nog met mijn pubers en hun vader heeft staan praten. Het is zo fijn als ook dat contact gewoon goed is.

 

Die nacht gebeurde er bij mij weinig. Wel werden beide andere dames die bij mij op de kamer lagen verhuist naar een verloskamer, want bij hen waren de weeën op gang gekomen. In de volgende ochtend verloor ik wel het ballonnetje, maar ik had minimale ontsluiting en het bleef rustig in mijn buik. Er werd besloten om met pillen te starten om de baarmoedermond te laten verweken. Daarvoor moet ik dan eerst aan de CTG en na het slikken van de pillen weer een half uur aan de CTG. En dat elke 3 a 4 uur. Ik was teleurgesteld. Ik had verwacht mijn kindje al in mijn armen te hebben. Ondertussen regelde ik dat mijn pubers bij mijn moeder konden slapen. We gingen er toch stiekem een beetje vanuit dat ik Marco misschien uit bed moest bellen. Die middag ging ik met Marco nog een stukje door het ziekenhuis wandelen. Er was een kerstmarkt in het ziekenhuis, maar het kon me niet boeien. Op de bank in de hal lag ik nog een poosje met mijn hoofd op zijn schoot.

 

Die nacht ging voorbij, om half 3 schrok ik wakker, want ik had om 1.00 wakker gemaakt moeten worden voor de CTG en medicatie, maar ze hadden het zielig gevonden om mij wakker te maken. De mensen die bij mij op de kamer sliepen vertrokken naar de verloskamers en bij mij gebeurde er bijna niets. Totaal gefrustreerd barste ik in tranen uit. Dit was toch niet eerlijk, ik wilde niet in het ziekenhuis zijn, ik wilde niet ingeleid worden en vooral wilde ik mijn kindje vasthouden. Mijn rug deed wat zeer van het vele stilzitten aan de CTG. En zo sloop de tijd naar de donderdagmiddag. De verloskundige die mijn versie had gedaan kwam met me praten. We maakten het plan, om nog even zo door te gaan tot de vrijdagochtend en dan zouden ze me, ook bij onvoldoende ontsluiting een infuus gaan geven.

 

Ondertussen zat ook één van mijn Pubers er doorheen. Na schooltijd was ze naar Oma gegaan. Ze had die avond haar eerste gala en de kleding die wij ruim op tijd hadden besteld was niet binnen gekomen. Nu had ze niet de juiste kleding. Oma had het mooie plan om met haar nieuwe kleding te gaan shoppen en dan eind van de middag bij mij in het ziekenhuis te komen optutten. Ook spraken we af dat Marco beide pubers na hun gala's op zou halen uit school en ze dan met zijn drietjes zouden slapen in het appartement.

Zo kwam het dat donderdagmiddag mijn ziekenhuiskamer een beetje thuis werd. Ik zat op het bed mascara bij mijn Pubermeisje op te doen en ineens voelde ik een knak onder in mijn buik. Ik bleef nog even zitten om het af te maken en op het moment dat ik opstond, voelde ik vocht lopen. Ik ging snel naar de wc. Ik wilde op dat moment niet dat mijn Puber door zou hebben dat er iets gaande was, want ik wilde dat ze eerst onbevangen ging genieten van haar eerste Gala. Ik liep naar de gang om een verpleegkundige op te zoeken om deze verandering te melden. Terwijl ik terug was op de kamer voelde ik een eerste harde buik. Ik probeerde zo normaal mogelijk te blijven doen, maar mijn moeder zag dat er iets gebeurde. Wij spoorden Marco en mijn puber aan om op te schieten, maar omdat zij beiden nog niet door hadden dat er wat gaande was, kostte dat wat moeite.

Op het moment dat Puber en Marco de deur uit waren, stelde mijn moeder dat zij nog even in de stad zou gaan lopen. Ik vroeg of ze wilde wachten tot Marco terug was. De harde buiken zette door en ik moest al serieus gaan puffen. Leunend over een bed appte ik de vader van mijn Pubers of hij ze later op de avond uit de gala's kon ophalen, omdat ik er vanuit ging dat de bevalling begonnen was. Terwijl ik stond te puffen stuurde ik nog alle informatie door. Vlak voor Marco terug was, drukte ik op de bel, de weeën waren serieus begonnen.

 

De verloskundige kwam om te kijken wat er gaande was en constateerde 3 cm en serieuze weeën. Dus gingen we eindelijk verkassen naar de verloskamer. Tussen de weeën door, die inmiddels om de 2 minuten kwamen, liepen we naar de verloskamer. De sadisten hadden een ruimte gekozen die het verste weg was. Ik moest en zou er naar toe, dus liep ik door.

In de verloskamer zette ze me onder de douche, zodat ik makkelijker de weeën op kon vangen. Al het ziekenhuispersoneel vertrok en mijn moeder ging een broodje eten.

Ik kon er geen houding vinden en me nergens lekker vasthouden. En ik kreeg druk. In mijn hoofd kon dat helemaal nog niet, want ik was net pas op 3 cm. Ik kraamde de meest rare geluiden uit. Dit was totaal anders dan wat ik me herinnerde van mijn andere bevallingen. Zo heftig en intens, dat ik voor het eerst begreep, waarom vrouwen pijnstilling wilde. Ik drukte op de noodknop, want dit ging niet.

De verpleegkundige die me kwam afdrogen had door dat het niet normaal ging. Ik kon niet meer stoppen met puffen, want de weeën kwamen achter elkaar door. Ik zat tegen de paniek aan en ik voelde me niet serieus genomen. Een verloskundige kwam erbij en of ik even op het bed wilde gaan liggen, zodat zij me kon checken. Tussen de weeën door, die staande het beste waren op te vangen, moest ik dus nog de Mount Everest gaan beklimmen? Dat kostte me even een berg wilskracht. Toen ze me dwingend nogmaals vroeg om te gaan liggen, werd ik boos. "Ik ben toch onderweg!"

Toen ik lag werd duidelijk wat er gebeurd was: in 20 minuten was ik naar 8 cm geschoten. Ze plaatsten een draadje op het hoofdje van mijn baby, zodat ze haar konden volgen. Ik kreeg weer persdruk. Ineens stonden er een berg mensen om het bed, mijn moeder was terug gekomen en stond in de hoek van de kamer, Marco stond bij mijn hoofd en ik lag op het bed. Dit was precies niet wat ik wilde! Waar was mijn zen, waar waren mijn pubers en waar was mijn autonomie?

 

Ik was nog niet bekomen van de gedachte dat ik al op 8 cm zat en ik kreeg de mededeling dat ik moest gaan persen en wel NU! De baby had het niet naar haar zin en ze moest er zo snel mogelijk uit. Mijn lijf had dat onder de douche al aangegeven door druk te geven. En daar ging ik, met alle kracht die ik had. Marco hield mijn hoofd vast , het enige wat hij kon doen. En ik gooide alles eruit.

In 13 minuten, nog geen uur nadat we naar de verloskamer vertrokken, perste ik mijn meisje de wereld in. Toen ze haar wilde aanpakken bleek de navelstreng om haar nek te zitten, de reden waarom ze het niet lekker had bij het indalen.

 

Op 19 december om 19.18u werd onze Alecia Maria op mijn buik gelegd. Ze leek enorm op mijn andere kinderen , toen die net geboren waren.

Ik belde de vader van mijn pubers, of hij ze van hun gala's kon halen, want hun zusje was geboren. Hij begreep totaal dat ik hem nog niet vertelde hoe ze heet, omdat ik dat eerst met mijn pubers wilde delen. Ik was net gedoucht en Alecia was net gewogen en aangekleed, toen mijn pubers kennis kwamen maken.

Al hadden we de pubers eerder op laten halen, om bij de bevalling te zijn, hadden ze niet op tijd geweest, zo snel was het uiteindelijk gegaan. Maar ook omdat het zo snel was gegaan en daardoor voor mij heel zwaar en heftig, had ik ze daarmee niet de ervaring mee kunnen geven die het had moeten zijn. Dus het was goed zo.

Een paar uur later waren we thuis. Het is niet mijn eerste kindje , dus ik heb die avond niet meer de kraamzorg laten komen. Nog overdonderd van wat er was gebeurd, had ik even geen behoefte aan een buitenstaander. Mijn pubers gingen lekker douchen en hun eigen bed in. Ik stelde Marco steeds vragen en probeerde de tijdlijn compleet te krijgen. Iets was nog dagen duurde voor dat grotendeels lukte. Ik was zo moe en viel in een onrustige slaap en Marco heeft tot diep in de nacht zitten kijken naar het kleine mensje in de wieg, onze Dochter!