Gastblogger Bertina neemt jullie vandaag weer mee in haar leven. Helaas konden zijn corona niet voorkomen en kregen ze een lesje in ziek zijn, lees je mee?!

Welkom in ons quarantaine dagboek!

Dag 1

Het heeft een poosje geduurd. We rolden er prima doorheen. En nu is het zover.  ‘Tante C’ heeft ons huisje gevonden. Het begon met kleuter Levi. Een snotneusje, rooie wangen, koude handjes. Zelftest en ja hoor, twee streepjes. ‘ Je hebt corona!’  Ik wist niet of ik lachen of huilen moest.  Grote schrik in de ogen van mijn zoon. Corona! Wat moet dat spannend zijn voor een kleuter van vier. Ik realiseer me dat hij minstens zijn halve leven is opgegroeid met allerlei doemscenario’s rondom corona. Hoog tijd om te relativeren. Levi bleek een voorbeeldige patiënt en rolde er al met al goed doorheen. Toch begon hiermee het leed dat quarantaine heet. 

Dag 2

Opnieuw steek ik een staaf in mijn neus. Het is inmiddels bijna routine, al vind ik het een kostbare hobby. Ineens ben ik wakker als er ook bij mij twee streepjes verschijnen. Nog maar een keertje, want zo ziek ben ik niet. `t Is vast een foutje. Ook test twee is positief en ik maak een ‘ echte’ afspraak bij de GGD. Al een uurtje later kan ik er terecht. Samen met een kind wandel ik richting testlocatie. Op de terugweg treuzel ik een beetje. Niet zoveel haast om thuis te komen. Het is of ik afscheid neem van het gewone leven. Straks gaan we de isolatie in. Alleen het woord al benauwd me meer dan mijn verkouden corona neus.

Ik haal een pot witte verf uit de schuur. Nu we eindeloos thuis moeten zijn, zal ik al die uitgestelde klusjes zoals het verven van de voordeur te lijf gaan. Als is het met de moed der wanhoop.

Dag 3

Ziek. Ik ben ziek. Joel van 6 is ziek. Ruben van 1 is ziek. De matrassen verhuizen naar de woonkamer en we zijn een algemene ziekenboeg. Van ziekte en lamlendigheid laat ik alles los. Temidden van chaos en gejengel sluit ik mijn ogen en slaap. Manlief reddert wat er te redderen valt en ook Levi, die als enige weer fris en fruitig rond lijkt te lopen doet zijn best. Ontbijt op bed (en op de keukenvloer), snoep als medicijn. De jongens nemen het ervan. Chips, prima. IJs, ook goed. Teveel scherm; graag zelfs. Vandaag zijn we de tokkies op z’n best en ik zal dit de komende dagen moeten bezuren. Alles best. Ik ben ziek, niet beschikbaar en ik slaap…

Dag 4

Ik voel me lamlendig. Kijk om me heen en kan me niet herinneren dat het gisteren ook al zo’n troep was als vandaag. Het kan me niet zoveel schelen. Allemaal zijn we moe, chagrijnig en ziekjes. De een erger dan de ander. Met de dag lijkt ons huis kleiner te worden en komen de muren stapje voor stapje meer op me af. Pfff nog 6 dagen te gaan…

Als troost krijg ik een massage van mijn drie mannen. Kleine voetjes lopen over m’n rug, kleine knuistjes knijpen dapper daar waar ze kunnen en gelaten onderga ik zoveel lievigheid die af en toe behoorlijk pijnlijk is.

Ondertussen heeft Ruben ontdekt dat de plinten met enige inspanning best los kunnen van de vloer en met zijn krachtige pootjes trekt hij vakkundig de boel los, sleept heen en weer met stoelen en zelfs de tafel krijgt een andere plaats van bestemming. Ruben voelt de vrijheid en neemt het ervan. Ons huisje wordt vakkundig verbouwd, gesloopt en ik weet me van lamlendigheid geen raad. Zelfs de zo op waarde geschatte koppen koffie lijken geen oplossing meer te bieden. De appjes naar bezorgde familie en vrienden worden er niet positiever op. Ben er klaar mee! 

Dag 5 

Eindelijk! Hoogtepunt van de week. Bezorg boodschappen. Ik vraag de bezorger de hele bende op de grond voor de deur te zetten en durf pas de bunker uit te komen als ik het wagentje van de bezorger zie vertrekken. Ik open de deur en ben perplex van de berg etenswaar op de grond. Zonder enige gene, alsof er werkelijk hongersnood heeft geheerst storten mijn mannen zich op de berg en de komende drie kwartier zijn we bezig met ‘ niet aankomen, dicht laten, nee, nu niet, straks gaan we proeven’. De ene helft verdwijnt in koel- en voorraadkast en de andere helft verdwijnt wonderbaarlijk in monden en magen. En eerlijk is eerlijk; ook ik doe dapper mee. Dit hoogtepunt in een paar dagen tijd, kom maar op met die corona kilo’s!

Dag 6

Zaterdag… chips dag… Of is het maandag, of donderdag, woensdag misschien? In mijn huispak ben ik alle gevoel voor tijd kwijt. Inmiddels is iedere dag chips dag.  De lamlendigheid en misere van de afgelopen dagen maakt plaats voor meligheid. We schateren het uit om niks, planten moestuintjes in de vensterbank, zijn lollig en… we gaan in het donker, als iedereen binnen is, op missie naar de speeltuin. Wat een uitje!

Dag 7

We maken appeltaart, we genieten van de ‘coronavakantie’ en zijn op elkaar ingespeeld. Ik ben blij met mijn teruggevonden energie, blij met het opknappen van de kindjes en stiekem blij met wat extra vrije tijd. We maken er het beste van en mijn werk, tas en telefoon verdwijnen langzaam maar zeker meer naar de achtergrond. De lege agenda is niet langer bron van paniek maar geeft nu juist rust en adempauze. 

Dag 8

Stiekem denk ik aan die pot witte verf die me dagelijks aan staat te staren. We zijn inmiddels op op dag 8, het einde is in zicht. Mijn woeste plannen om het hele huis op te knappen, delen te verven en op te ruimen zijn op niks uitgelopen en ik maak me wat zorgen over wat nu. Heb helemaal geen zin in geklus. 

Laat nog maar staan die pot, komt morgen wel…

Dag 9

Toch wil ik graag gebruik maken van de energie en tijd die ik nu heb dus hup aan de slag. We poetsen ramen, ruimen kasten op en eerlijk… het valt me vies tegen. Dacht ik helemaal opgeknapt te zijn, loop ik nu op m’n tandvlees na een ochtendje poetsen. Ben nog niet de oude, app ik naar hen die het weten willen.

Dag 10

Laatste dag. Morgen gaan we weer aan het werk. Heb er wel zin in. Maar ook weer niet. Want wat hadden we het gezellig zo de laatste dagen. Wat hebben we genoten van van alles wat normaal niet mag of kan. Wat hebben we lol gehad en hoe goed zijn we er allemaal doorheen gerold.  Wat was het een leerzame en intensieve anderhalve week. Inmiddels heeft ‘ tante C’ ons huisje weer verlaten en gaan we weer met frisse moed aan de slag. Ons nieuwe normaal!