Half zes in de ochtend. Alles is nog donker. Zachtjes gaat de slaapkamerdeur open en er staat een slaapdronken peuter naast m’n bed. ‘Mag ik bij jou?’. Tja, zo’n verzoek kan je natuurlijk niet weigeren dus hup, kom maar in bed. Ingeklemd tussen peuter en baby begint mijn dag. Goedemorgen.  

 

‘Moet je werken mama?’ ‘Ja liefie’. ‘Maar ga je wel aan me denken dan vandaag?’ ‘Maar natuurlijk jongen!’ En zo spreken we samen de dag door. Nu het nog even kan, voordat de chaos losbarst.  

En hier hoeven we niet lang op te wachten. Rond zes uur merkt baby Ruben dat het tijd is voor zijn fles, en vind ik het een goed moment om ook op te staan. Dus hop, eruit. Licht aan, koffie aan, douche aan. Baby Ruben ‘parkeer’ ik bij mij in de badkamer, peuter Levi ligt nog lekker in het warme bed wakker te worden en grote broer Joël is nog in diepe slaap. 

Na een frisse douche ben ook ik er helemaal klaar voor en verhuis ik beide kinderen naar woonkamer. TV aan. En nu aan de slag. Ontbijt maken, Joël wakker maken, kindjes aankleden en dit alles binnen een strak schema van een uurtje graag. Toverwoord is geduld. Intussen mengt ook manlief zich in onze ochtendchaos en maakt zich snel uit de voeten met de hond. Kunnen ze samen buiten wakker worden en zich voorbereiden op wat vandaag komen gaat. Precies op tijd, strak gepland, komt manlief weer terug en draag ik de kinderschaar over. Alsjeblieft papa. Nog snel wat laatste aanwijzingen. ‘Ruben moet nog even kort slapen, Levi heeft nog niet ontbeten, kleren liggen klaar, luier is vol’. Dag papa, succes! 

Vol goede moed stappen Joël en ik precies op tijd de deur uit. Op naar school. Met z’n tweetjes onderweg. ‘Ons’ momentje. ‘Zullen we nog een lekker croissantje kopen voor de lunch?’ Maar natuurlijk heeft zoon hier zin in. Dus we haasten ons naar de supermarkt om de hoek, pakken nog wat lekkers voor vandaag en spoeden ons naar school. ‘Ga je wel zwaaien mama?’ ‘Maar natuurlijk! Ga je mij dan niet vergeten Joël, dat ik er voor niks sta?’ ‘Maar natuurlijk niet’. Iedere dag dezelfde dialoog. Maar nu komt er iets anders. ‘Je mag me geen kusje geven hoor, als we bij school zijn. Dat vind ik raar voor de andere kinderen. Alleen een knuffel mag wel’. Toch enigszins overvallen door dit ongewone verzoek op deze gewone dinsdag weet ik er nog net een compromis uit te halen. Thuis mag een kusje nog wel. Gelukkig…Mijn kleine man wordt groot.  

We komen aan bij school. Een dikke knuffel zonder kus, even zwaaien en ik laat hem los. Vertrouw hem toe in de handen van de juf. In een school vol kindjes. Een school waar ik door corona al zo lang niet binnen mag. Geen idee hoe de klas eruit ziet, waar zijn stoeltje staat of jasje hangt. Jongen, ik laat je los.  

Er is weinig tijd voor sentiment. Onverbiddelijk tikken de wijzers van de klok. De plicht roept. Eerste missie vandaag is geslaagd, onze dappere oudste zoon zit veilig en op tijd op school. 

 

Ik pak mijn telefoon, bel manlief en begeef me richting werk. Lopend. Het is een wandeling van zo’n half uur. Precies een mooi momentje om even bij te praten. Waar we vroeger, zonder onze kindjes eindeloos op een kopje koffie de dingen des levens konden bepraten, is ons hele bestaan nu gekenmerkt door efficiency. Manlief in de weer met twee kindjes thuis en ik aan de wandel naar het werk. Samen nemen we de dag door. Wat staat er op de planning, hoe zijn de kindjes gehumeurd, wat gaan we doen met de vakantie… De wandeling is te kort, gespreksstof is te veel. ‘Je bent er zeker bijna’. ‘Klopt, hoe weet je dat?’ ‘Nou gewoon’. Ook iedere dag dezelfde dialoog. Op de hoek van de straat berg ik mijn telefoon op en ben klaar voor wat komen gaat. Een nieuwe werkdag.   

 

Bij het gebouw wacht me een muzikale begroeting. Ik word er blij van. Loop door de schuifdeuren het gebouw binnen. Een vriendelijke groet voor de portier bij de receptie. Een grote afbeelding van Majoor Bosshart die me bemoedigend toelacht en gadeslaat wanneer ik op de lift sta te wachten. Na een wandeling van een half uur sla ik de trap naar de vijfde etage liever over. Een geluidje geeft aan dat de lift er bijna is. In gedachten open ik mijn agenda voor vandaag. Trouw maak ik afspraken en plan ik een en ander, in de wetenschap dat mijn werk zich vooral kenmerkt door ‘de waan van de dag’. Op een aantal ‘verplichte’ afspraken na, zoals overleggen met externe partijen, probeer ik oog en oor te hebben voor datgene wat vandaag nodig is. Inmiddels heeft de lift me op de vijfde etage gebracht en is hart en hoofd in ‘werkstand’. Thuis is alles onder controle, op school gaat het goed en ik krijg alle kans om hier en nu een stukje van mijn tijd, aandacht en energie te delen.  

Verfrist door de wandeling kom ik ons kantoortje binnen en zoek mijn plekje op. Missie geslaagd. Redelijk op tijd ben ook ik daar waar ik vandaag nodig ben.  

Er liggen wat verzoekjes voor me klaar. Na wat enthousiaste begroetingen her en der, een verse pot koffie in de maak, vraag ik mijn collega naar de stand van zaken in huis. ‘Alles rustig’. Het klinkt goed. Het geeft geen garanties voor de dag.  

 

Er komt iemand binnen. Een klein administratief verzoekje. Samen zoeken we een rustig plekje. Ik vraag hoe het gaat. De sluizen gaan open. Het administratieve verzoekje is vergeten. Ik krijg een leven vol moeite en tegenslag over me uitgestort. Het zit hoog. Het moet eruit. Gebeurtenis na gebeurtenis, zowel goed als kwaad wordt me toevertrouwd. Na een uurtje geef ik mijn oprechte dank. Dank voor het vertrouwen. En ik weet, vanaf nu kunnen we bouwen. Samen gaan we bouwen aan een leven wat ietsje lichter is. 

 

’s Middags wordt er ineens een lekker vers taartje naast me op tafel gezet. Verbaasd kijk ik op en zie nog net iemand weg glippen. ‘Hey, wat is dat nu?’ roep ik. ‘Dat is voor jullie’. ‘Nee joh, dat hoeft echt niet, sputter ik tegen’. Oprecht bezwaard probeer ik dit kostbare geschenk terug te geven. Maar dan: ‘Ik heb niemand anders tegen wie ik aardig kan doen’. Dat raakt. Dat komt aan. Het slaat al mijn bezwaren in een klap weg. Zo had ik het nog niet bekeken. En opnieuw. Mijn oprechte dank. Ik neem het geschenk aan en deel het met mijn collega’s. 

 

Lunchtijd. Een voor een komen mensen ons kantoortje binnen. Broodjes worden gesmeerd. Een beker melk, een kop koffie. Eten en drinken in overvloed. Een praatje en een grap. Er komt een meneer binnen, een trouwe klant. ‘Mijn soep bewaar ik wel voor het weekend’ hoor ik hem mompelen. Impulsief pak ik een instant soepje uit m’n tas en bied het hem aan. Ogen die zeggen: ‘ja graag’. ‘Nee hoor, hoeft niet’, zegt hij. Ik maak een beker schoon, schenk heet water in en zet het dampende soepje voor. ‘Soep kan ook op dinsdag’. Ik zie een traan en een ‘dankjewel’. ‘Je hebt zelfs mijn beker schoon gemaakt!’ Enigszins van mijn stuk gebracht door deze onverwachte dankbaarheid voor een klein gebaar bedenk ik me dat ik nu weer weet waarom onze dag zo vroeg begon vandaag. Het was de moeite meer dan waard! 

 

Sinds een paar weken ben ik weer buitenshuis aan het werk. Een aantal dagen per week ben ik te vinden bij Leger des Heils. Druk doende om tijd en aandacht te verdelen tussen thuis en werk. De boodschappen, vergaderingen en de was. We zijn blij en dankbaar voor deze nieuwe wending. Buitenshuis werken is niet altijd gemakkelijk. Full time mama zijn was ook niet altijd gemakkelijk. Maar het was goed. En nu weer aan het werk. Het is goed. Alles op zijn daarvoor bestemde tijd.  

 

Aan het eind van de dag klap ik de laptop dicht. Het werk is niet klaar. Nooit. Toch is het de hoogste tijd naar huis te gaan. Ik begin weer aan mijn half uurtje lopen naar huis. Het geeft me tijd om weer ‘over’ te schakelen. Onderweg neem ik wat boodschappen mee, plan het avondeten en ben blij om thuis de kinders weer te zien. Manlief heeft weer wat ademruimte na een dag vol luiers, speelgoed en afwas en met frisse moed neem ik thuis mijn plekje weer in. Wassen, koken, kindjes douchen, poetsen en naar bed. Moe maar voldaan kruip ik naast onze slapende baby, daar waar het vandaag allemaal begon. Morgen weer een dag…