30-01-2020...

Een dag die.. Waar moet ik beginnen?

Om te zeggen dat het nou de mooiste dag uit mijn leven is kan ik niet met 100% zeggen en daarover voel ik mij schuldig.

Natuurlijk ervaar ik de geboorte van mijn kind als een speciale en bijzondere prachtige gebeurtenis, maar als ik ga kijken naar de hele dag is er eigenlijk maar 1 moment van de dag dat ik als mooi kan beschouwen: namelijk het moment dat hij geboren was en ik hem geluid hoorde maken. Alles daarvoor herinner ik mij als een nare gebeurtenis en ik zou willen dat dat niet zo was, maar ik moet eerlijk zijn naar mijzelf toe en niet iets neerzetten als rozengeur en maneschijn wanneer het dat niet is. Gaat dit slijten omdat het nu nog puur verwerken is? Ik weet het niet...

Waar mijn bevalling al anders was ingepland dan een ander omdat het een inleiding werd en ik al dagen aan het aftellen was naar HET moment en zelfs een beetje enthousiast werd buiten de zenuwen om, bleek het toch niet zo te gaan zoals ik gepland had. Een ander zou nu zeggen: ja maar een bevalling kan je ook niet plannen. En geloof mij, dat weet ik, maar dat het zo zou lopen had ik allesbehalve verwacht.

29-01-2020, de dag dat ik 's middags naar het ziekenhuis mocht voor het plaatsen van het ballonnetje waarmee ze zouden veroorzaken dat mijn baarmoeder zou verstrijken.

Een gigantische eendenbek werd bij mij ingebracht en ik voelde hoe ik bleek werd en hoe mijn bloed steeds sneller begon te stromen, maar mijn hart steeds zachter klopte, maar sloeg mij er doorheen. Klaar, benen uit de beugels, naar beneden en onderbroek aan. Ik hoorde een geluid, maar het was wist ik niet. Tot het moment dat ik 1 been optrok voor mijn onderbroek en er een gigantische plas uit mijn vagina kwam. Waren mijn vliezen nu al gebroken!? Zo snel!? Nee, het klopte niet. Het ballonnetje knapte... Dokters die je vertellen dat het ballonnetje nog een keer geplaatst moet worden. Stop. Mijn hart stopte. Ik kreeg geen lucht, mijn adem stokte. Mijn blik schoot razendsnel naar mijn vriend. En terwijl de dokters wegliepen en zo terugkwamen schoot ik in de paniek en begon ik nog net niet te hyperventileren. Rustig, zei mijn vriend, je weet nu al wat er komen gaat, je kan dit nog een keer. En dus onderging ik het een paar minuten later nog een keer. Weer een eendenbek, weer een ballon, dit keer minder vol. Zachtjes mijn benen weer uit de beugels naar beneden. Hij knapte niet, maar de angst zat in mijn lichaam. 

Terwijl mijn vriend naar huis ging om spullen te halen bleef ik twee uur lang doodstil op mijn ziekenhuisbed liggen. Supernodig dat ik moest plassen, maar bewegen durfde ik niet, te bang dat de ballon weer zou knappen. Toen mijn vriend terugkwam ging ik. Hij knapte niet. Uren gingen voorbij en blij toe dat ik was dat hij niet knapte, dat hij zijn werk zou doen. Het werd avond, de avondmedicatie ging naar binnen en ik ging nog een laatste keer naar de wc. Plop! Zo in de wc viel mijn ballon. 

Ik gilde van blijdschap! Yes, ging het nu dan beginnen!? Het breken van mijn vliezen, de weeën, de bevalling? Vol vragen drukte ik op de rode grote knop voor de zuster. Toen die kwam vertelde zij mij dat ik gewoon kon gaan slapen. Ik was verbaasd, maar ook opgelucht. Ik kon nog even uitrusten voor het echte werk. Maar dat deed ik niet. 3 uur sliep ik en toen werd ik wakker en zat het slapen er niet meer in. 

Ik wachtte. Wachtte op de dokters, de weeën, mijn zus en moeder die vroeg in de ochtend zouden komen. Een paar uur later waren zij daar. Mijn vliezen werden gebroken. Weer hield ik mijn kiezen op elkaar terwijl een HAAKJE bij mij naar binnen werd gebracht. Het deed pijn. Verdomd veel pijn. Maar ook daar ging ik doorheen. Door de ballon bleek ik 3 centimeter ontsluiting te hebben en ik weet dat ik toen nog blij was, 3 centimeter klonk al veel! Vervolgens was het wachten op de anesthesioloog voor het plaatsen van de ruggenprik. Dit duurde lang omdat deze nog een operatie had. 

Uren gingen er weer voorbij terwijl ik wachtte en krampen had van de eerste mini weeën. De ruggenprik werd gezet en hoewel ik dit van te voren niet als het meest erge had ervaren, vind ik dit achteraf gezien erger dan het plaatsen van de ballon. Ook dit doorstond ik weer, maar al snel bleek de ruggenprik niet goed gezet. Waar ik links helemaal niks voelde voelde ik rechts van alles, maar op dat moment kon ik dat nog aan. De weeënpomp werd aangesloten en het "echte" werk kon beginnen. En of de weeën kwamen. Helse pijn ging door mijn rug, mijn been en mijn stuitje, en dit alles aan 1 kant. Meteen gaf ik aan dat ik meer of andere pijnstilling wilde. Niet omdat ik een watje ben, maar omdat pijn 1 kant geen pretje is en ik, doordat ik aan een infuus zat, geen kant op kon. De anesthesioloog was bezig, dus ik moest toch echt wachten. Elke keer dat ik getoucheerd werd bleek ik op 4 cm te zitten en hier kwam ik niet vanaf. Ik zag dokters van dienst wisselen, terwijl mijn weeënpomp voortdurend werd opgehoogd met het halfuur en ik het niet trok van de pijn. 

Toen de verloskundige vervolgens weer kwam constateerde zij dat ze voor de tweede keer mijn vliezen zou breken, omdat deze niet goed gebroken waren, dus ook dit ging in 2x net zoals het plaatsen van de ballon... Weer ging het haakje erin en de moed zonk mij in de schoenen. Een giga plas water vloeide uit mij en dat was toch wel een fijn gevoel, zou het nu dan eindelijk opschieten? Maar nee, ook na het breken van de vliezen bleef ik op 4 cm en het punt kwam dat ik zo op was dat ik bleef roepen om een keizersnede. Hoe ver was ik wel niet dat ik hierom riep, wetende dat dit een echte operatie is, wetende wat de consequenties zijn. Ver, heel ver. Het gene waar ik het meeste bang voor was kwam uit: ik verloor de controle. 

Mijn zussen, mijn moeder en mijn vriend wisselde de diensten. Waar ik eerst nog zei dat ik honger had kreeg ik nu geen hap meer door mijn keel. Het gevoel dat ik moest poepen, terwijl ik mijn katheter in had, maar er voortdurend niks kwam en het steeds meer fysiek en mentaal opraken sloopte mij. Ik was er klaar mee. 10 uur lang zat ik nu op 4 centimeter en het schoot niet op. Waar we hadden gehoopt dat Caleb op 30 januari geboren zou worden begon die hoop langzaam weg te ebben terwijl de avond naderde. Uren ging weer voorbij terwijl ik bleef roepen om een keizersnede en om het halfuur op de rode knop drukte voor een zuster. Ik schaamde me en voelde me waardeloos, ik kon dit niet. Ik had niet het moeder instinct waardoor dit lukte, ik liep letterlijk en figuurlijk vast. Wat moest ik doen? 

De verloskundige zou nog 1 keer toucheren om te kijken hoe ver ik was nadat ik voor de zoveelste keer om een keizersnede riep. Opeens hoorde ik dat ik 6 cm ontsluiting had en 2 cm was opgeschoten. Maar ik wist niet of ik blij moest zijn of moest huilen. Waar iedereen in de kamer zei dat ik er nu bijna was, voelde het totaal niet zo. Ik was al 10 uur bezig en hoewel dat nog kort lijkt, moet je je voorstellen dat ik door de weeënpomp weeën had van iemand met al 8 cm urenlang en een ware weeënstorm had, omdat ze om de minuut kwamen. Praten kon ik niet, het wegpuffen ging niet. Ik voelde mij, of je het nou overdreven bindt of niet, alsof ik tegen mijn dood door uitputting aan zat. Ik denk niet dat ik iemand zou kunnen beschrijven hoe ik mij voelde. Ik voelde mij niet sterk en een moeder, ik voelde mij kwetsbaarder en zwakker dan ooit. Maar mijn vriend kwam naast mij staan en zei dat ik die laatste 4 cm ook nog zou kunnen. En dus ging ik, een mini knop omgezet, het mantra: "nog 4, nog 4" afspelend in mijn hoofd. 

Mijn moeder en oudste zus gingen naar huis, mijn andere zus en vriend bleven. Maar na de 6 cm duurde het alsnog lang en ook mijn andere zus besloot naar huis te gaan. Daarna ging het opeens snel. Vlak nadat zij de deur uit was schoot ik van 6 cm naar 8, EINDELIJK. En een halfuur later van 8 naar 9,5. Officieel mocht ik nog niet persen, maar ik kon niet anders, mijn weeën werden persweeën en dus mocht ik meedoen.