Het is weer zover. Keelpijn. Daar waar keelpijn vroeger een kwestie was van een paracetamolletje, voelt een lichte kriebel op dit moment haast als een life- event. Waar we normaal gesproken overleven op een zak drop, een beetje honing en een kopje thee, lig ik nu een nachtje wakker. 

Inventariseren. Malen. Wat is verstandig? Naast me slaapt een vredige baby met een snottebel. Code rood? Wat te doen? Werken? Thuis blijven? In gedachten ben ik al een aantal stappen verder en zie mijzelf plus man en kindertjes tien dagen lang noodgedwongen aan huis gekluisterd. Huisarrest.  

Iets in ze zegt me: ‘Het is vast niks. Niet iedere kriebel betekent iets dus negeer het gewoon’. En ja, dat is wat ik het liefste wil. Niks zeggen tegen niemand, gewoon doorlopen en zien dat een gewone verkoudheid vanzelf weer over gaat. En zo lig ik wakker. Ik moet kiezen uit twee kwaden. De volgende dag voel ik me alsof ik wat op te biechten heb. Alsof ik iets heb misdaan en ik bel met mijn werkgever voor ruggespraak. Thuis blijven, beslissen we. De afspraak voor een test is inmiddels gemaakt. Niet ziek, wel thuis en enigszins schuldig begeef ik me die middag naar de testlokatie. In mijn hoofd hoor ik: ‘wat een boel gedoe voor een verkoudheidje’.  

Bij de testlokatie roert een allervriendelijkste dame met een wattenstaaf vrolijk rondjes in mijn frontaal kwab. Dapper blijf ik lachen, er staat immers een lief peuter kind bij. ‘Doet het pijn?’ vraagt mevrouw. ‘Nee hoor, valt best mee, zeg ik’. ‘Een bevalling is erger’. Ik weet, feitelijk is het waar, maar ik weet ook dat ik een beetje lieg, want erg fijn was het niet.  

Een paar uurtjes later hebben we de uitslag. Negatief. ‘Zie je wel, dacht ik al’, ik kan niet laten dit terloops te zeggen aan de mevrouw aan de telefoon. ‘Toch goed dat u getest bent, want bla bla bla…’ Het is de te verwachten respons. 

Opgelucht bel ik werkgever op. Morgen ben ik weer van de partij, snotneus of niet! 

 

Een paar dagen later. Onze zoon Joël heeft na een slecht nachtje wat hoestbuitjes in de ochtend. Weer code rood. Weer gedoe. Weer die overweging. Koorts. Nee. Slijm. Nee. Ziek. Nee. Mijn gezonde verstand legt een link tussen het bergje stof wat ik achter de kast vond gisteravond, en een onrustig nachtje. Moe, minder weerstand, wat stof. Dus een kuchje. Toch besluit ik braaf te doen hoe een en ander inmiddels hoort en ik meld een vrijwel gezonde kleuter ziek. Ach, het is woensdag, een ochtendje uitrusten kan ook geen kwaad. Maar helaas. Een vriendelijk maar strenge medewerkster wijst me op ‘protocol’. ‘Morgen ook thuis blijven, eerst een volle dag gezond en daarna weer naar school’. Terstond voel ik een steek van spijt dat ik een gezonde kleuter ziek heb gemeld en er nu een vrije bonusdag bij krijg!’ Sorry papa, dat wordt bikkelen morgen… 

 

En ja hoor, drie dagen later. Voor een klein kwaaltje bel ik de huisarts voor onze vier maanden oude Ruben. Hij blijkt nog niet eens ingeschreven te zijn bij de praktijk. Wat mij betreft een goed teken. Ik leg uit waar ik me wat zorgen over maak en vertel terloops dat hij ook af en toe een hoestje heeft. Dom. Dom. Dom. 

Code rood. ‘Met hoestklachten mag u niet naar de praktijk komen, mevrouw’, klinkt het gedicideerd aan de andere kant van de lijn. ‘Maar het is een baby van vier maanden, sputter ik tegen. ‘Hij heeft geen koorts en hij is niet ziek’. ‘Ja, maar dat is de procedure mevrouw, als ik nu een afspraak maak wordt de huisarts niet blij’. ‘Wat kan mij het schelen of de huisarts blij wordt’, wil ik bits in de hoorn roepen, maar ik houd me in. Nog even dring ik aan en probeer een consult voor mijn baby te regelen, maar helaas. Protocol is protocol. Alleen een telefoontje de volgende dag. Met wat neusspray worden we met een kluitje in het riet gestuurd. Vriendelijk maar beslist geef ik aan dat, op het moment dat ik opnieuw denk een huisarts nodig te hebben, ik direct naar de spoedpost zal gaan want hoe dan ook, als mijn moeder instinct zegt een dokter nodig te hebben… gaan we naar de dokter. Corona of niet.  

Weet je, ik snap heus al die regels en protocollen wel. Ga me alsjeblieft niet uitleggen wat de gevolgen kunnen zijn als het mis gaat. Natuurlijk, corona in de klas, de huisartspraktijk besmet, een besmette werknemer op de werkvloer. De gevolgen zijn niet te overzien! Of zou dat wel eens mee kunnen vallen? Ik weet het niet. Kan er geen gegrond oordeel over vellen. Wat ik wel weet en zie is dat keer op keer mijn gezonde moeder verstand en gevoel niet op kunnen boksten tegen de scenario’s en protocollen. En wat ik ook merk en zie is dat de derde verkoudheid in ons gezin binnen een maand tijd me meer hoofdpijn bezorgd dan goed voor me is. En dat ik er klaar mee ben. Zo ontzettend klaar.  

 

Bijna recalcitrant voelt het, wanneer ik man en kinderen een extra vitamine boost geef in de vorm van een glas geperst fruit. Wat extra groenten voor tussendoor en een uurtje eerder naar bed. Ga daarbij lekker wat uurtjes extra spelen in de frisse lucht en kom maar op met die snottebellen. Gelukkig ben ik gezegend met drie flinke jongens. Bonkjes gezondheid en levenslust. Ik begrijp en besef dat ik hier niet veel meer aan kan doen dan heel dankbaar zijn. 

 

Een paar weken geleden zijn we op bezoek geweest bij opoe. Opoe is onze oude oma van 96 jaar. Onze bezoekjes van afgelopen jaar zijn zeer zorgvuldig gepland en op een hand te tellen. Maar toch… zo af en toe maken we er een dagje van. Voor het eerst met baby Ruben erbij dit keer. Natuurlijk hebben we de kinders goed geïnstrueerd van tevoren. Niet te dichtbij komen en geen kusjes. Voor onze Levi van 3, onze kampioen kat uit de boom kijken, is dit het minste probleem en ook zoon Joël kan met een kusjesloos bezoek best uit de voeten. 

En dan komen we binnen. Afstand, handen wassen en (mede door de afstand) heel hard praten. Binnen wordt ik geconfronteerd met iemand die ik het laatste jaar heb zien veranderen van dame in omaatje. Het doorgaans zorgvuldig gepermanente kapsel is lang en lusteloos. Gelakte nagels zijn kleurloos en flets. Het lijkt op dit moment niet te deren. ‘Ha jongens!’ klinkt het vanuit de stoel in de hoek van de kamer. En dan aarzelend: ‘Jij bent Levi he?’ Als het ritueel van jas uit, schoenen uit en handen wassen voorbij is, kunnen we ons installeren. Opoe heeft aan alles gedacht. Een warm dekentje voor de baby op de grond, bakjes met allerhande lekkers op de tafel en een taartje voor ons in de keuken. Vol goede moed houden we rekening met alle corona regels en maken we zo steriel mogelijk een kop koffie klaar. We raken aan de praat en gedurende de dag komen de jongens steeds dichterbij opoe. En dan laat ik vol trots baby Ruben zien. Een ontmoeting tussen de aller oudste en de aller kleinste van de familie. Vier paar ogen zoeken elkaar. Oude ogen proberen een baby gezichtje te herkennen en baby Ruben zoekt vol levenslust naar waar die nieuwe stem vandaan komt. Opoe pakt het knuistje van mijn zoon. Even… heel even denk ik… ‘co-ro...’ Maar nee. Ik stop. Ik laat gebeuren wat er gebeurd. Hier staan we oog in oog met de kwetsbaarheid van het leven. Pasgeboren leven, geleefd leven, beiden omringt door onzichtbaar gevaar. In het oog van deze storm laat ik de controle los.  

 

En zo proberen we ons een weg te banen door het corona- tijdperk. Tijdens pasen zien we gevulde kerken voorbij komen op tv. ‘Kijk’, hoor ik mijn man zeggen, ‘zo was het vroeger’. Zo was het vroeger. Mijn jongens die niet meer leren om een hand te schudden. Die niet weten wat een kinderverjaardagsfeestje vol visite is. Een generatie die opgroeit in een nieuwe samenleving. En ondertussen… Ik laat het los.  

Ik gooi de handdoek in de ring. Natuurlijk, gebruik gezond verstand en doe datgeen waarvan ik denk dat goed is. Hou zo veel mogelijk rekening met alles en iedereen maar toch...Toch ga ik niet meer bij ieder kuchje de alarmfase in. Ik haak af en laat het los...